ยอมแพ้แก่ชะตา

เพชรพรรณราย

           หากเราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง...
ใกล้จะถึงซึ่งความสำเร็จ..
กลับพบว่าสิ่งที่ทำนั้นมันผิดพลาด..
แล้วพยายามแก้ไข..
หลายครั้ง...หลายครั้ง...
พอแก้ได้..
กลับพบว่ามีอีกหลายๆที่ยิ่งแก้ยิ่งผดพลาดมากขึ้น..
สุดท้าย..
สิ่งที่ตั้งใจจะทำนั้นมังพัง..
พังแบบใกล้จะสำเร็จเต็มที..
แล้วเราจะคิดยังไงได้ล่ะ..
เมื่อเราทำอย่างเต็มที่เต็มความสามารถ..
แก้ไขสิ่งที่พลาด..
เพิ่มสิ่งที่ขาดแล้ว..
ทำทุกอย่างมาดีแล้ว สุดความสามารถแล้ว..
คงคิดได้เพียงสิงเดียว..
สิ่งเดียวเท่านั้น..
โชคชะตา ฟ้ากำหนด..
และสิ่งเดียวที่ทำได้..
คือ..ยอมแพ้แก่ะตาที่ลิขิตเท่านั้น..
เท่านั้นเอง..เท่านั้นเอง..
                            เหนื่อยและท้อหนอชีวิตคิดสานฝัน
แสนจาบัลย์กับความหวังตั้งปราถนา
พยายามอุตสาหฺสร้างก่อร่างมา
สิ้นเพียงว่าชะตากรรมนำจากไป
                           หลายหลายครั้งพยายามตามความฝัน
ไม่เคยหวั่นย่อท้อต่อสิ่งไหน
แม้ล้มลงก็หยัดยืนฝืนดวงใจ
สู้ด้วยใจใฝ่ความหวังที่ตั้งมา
                          แต่ชะตาถูกกำหนดเป็นกฏก่อน
คอยตัดรอนผ่อนกำลังเหนี่ยวรั้งหนา
ยากจะผ่านประสานฝันอันหมายมา
เพียงเหตุว่าชะตาสร้างทางให้พัง
                          แม้ใจแกร่งแต่แรงน้อยย่อมด้อยค่า
มิอาจพากายาไปให้ถึงฝั่ง
ถึงใจแกร่งแรงเยอะเต็มกำลัง
มรสุมกลับคลั่งประดังมา
                         ท้ายที่สุดจุดยุติแห่งความฝัน
ไม่อาจผันให้เป็นจริงดั่งปราถนา
คงต้องยอมยอมแพ้แก่ชะตา
ยอมก้มหน้ารับความช้ำระกำตรม
                       เพราะอะไรใยดินฟ้ามาลิขิต
ทางชีวิตแห่งเราให้ขื่นขม
ทางที่เดินเผชิญไปใยอับจม
ทุกข์ระทมขมขื่นทุกคืนวัน
                    ยิ่งฝืนยิ่งช้ำ ยิ่งทำยิ่งเจ็บ