เสียใจมากไหม.. ทั้งหมดมันเกินเธอรับไหวใช่หรือเปล่า เจ็บปวดกับเรื่องราว และคงนาน กว่าความปวดร้าวจะถูกเยียวยา คนที่เธอมั่นหมาย คนที่เธอให้ใจ และให้คุณค่า กลับเป็นคนเดียวกับคนที่ทำให้เธอเสียน้ำตา คนที่เป็นผู้รักษา และเป็นทั้งผู้ทำลาย ปลายปีกที่เคยปกป้อง วันนี้เธอทำได้เพียงแต่มอง ให้มันลอยลับหาย หลงทาง มองหาน้ำกลางทะเลทราย สิ่งเดียวที่เธอดื่มได้ คือผืนทรายที่เธอเหยียบยืน ด้วยน้ำตา.. ตอบแทนสิ่งที่เธอให้มา เพียงรอยน้ำตาที่เปียกชื้น กับสิ่งดีดีที่ฉันได้รับ สิ่งเดียวที่ฉันให้กลับคืน คือหยดน้ำตาบนหมอนในยามตื่น.. และเสียงสะอื้น กลางค่ำคืนที่เงียบงัน..
10 กันยายน 2546 14:22 น. - comment id 166711
เศร้าจังเลยค่ะ
10 กันยายน 2546 15:13 น. - comment id 166723
:) ยิ้มเศร้าๆ...
10 กันยายน 2546 20:09 น. - comment id 166747
หายเศร้าได้แล้ว เราเองก็หายเศร้าแล้วนะ วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน (เชื่อเราแล้วดีเอง - อันนี้พี่เราบอกมาอีกที)
10 กันยายน 2546 23:47 น. - comment id 166822
มีเพื่อนน้ำตาเป็นเพื่อน ยามเธอลาเลือนหนีหาย มีเพียงน้ำตามาทักทาย ยามฉันเดียวดายอาดูร ***เศร้าจังเลยค่ะ***
11 กันยายน 2546 09:24 น. - comment id 166904
อื๋อ.... นี่มันเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ พูดเป็นเสียงเดียวกันเลยเนี่ย.. ขอบคุณทุกๆคนที่มาช่วยส่งเสียงเป็นเพื่อนกัน..
11 กันยายน 2546 11:13 น. - comment id 166927
สงสัยจะเศร้าจนไม่รู้สึกตัว