นี่ที่ไหน...ที่ใต้เงาจันทร์

ปากกาเวทมนตร์

ในฝันที่มีแต่หยดน้ำตา 
ฉันมองเห็นแววแห่งความห่วงหาอยู่ในนั้น 
มองเห็นแววตา..ที่เหมือนดังว่า..ส่งยิ้มให้กัน 
มองเห็น..แสงจันทร์...ในคืนที่มัน..มืดมน... 
เหมือนใครสักคน..จ้องมองฉันอยู่ 
และเหมือนทุกอณู...จะมีเขาอยู่ทุกแห่งหน 
เขาคือใครนะ...ครั้งหนึ่ง...เอ่ยถามหัวใจตน 
เพราะเมื่อพอเหลียวหา..กลับไม่พบใครสักคน..ใต้เงา 
ภาวนาต่อแสงจันทร์ภายใต้ความมืดสนิท 
ขอเพียงครั้งในชีวิต...ให้ฉันได้พบกับเขา 
พลันเมื่อลืมตาตื่น.....เหมือนปาฏิหารย์เกิดม่านบางเบา 
แล้วฉันก็ได้พบกับเขา......เพียงเสี้ยว...ใต้แสงเงา 
และแล้วความว่างเปล่า....ก็พราก...ให้จากลา
ณ ใต้เงาจันทร์ 
ฉันมองเห็นฝันอยู่ตรงหน้า 
เมื่อเธอยื่นมือสัมผัส ฉันสบกับแววตา 
รู้สึกเหมือนดังว่า..ต้องคาถา..หรือไร 
ในคืนมืด สงัด 
ได้ยินชัด เสียงเต้น ที่สั่นไหว 
คล้ายๆ เสียงสุดท้ายของลมหายใจ 
ที่กำลังจะหมดไป..พร้อมกับความเงียบงัน 
เห็นไหม..แววตาของฉัน 
อ้อนวอนต่อพระจันทร์..อย่าเคลื่อนคล้อยไปไหน 
กลัวเหลือเกิน..หากตะวันโผล่พ้นเส้นฟ้าใกล 
แล้วความฝันคงดับสลาย...คล้ายๆ ฉันจะหยุดหายใจ... 
ไปเสียจริง----จริง