เมตตาพระพิรุณ

ลำน้ำน่าน

ซากไม้ตายกลางไพรได้ฝนหยด
หล่นพรมรดกิ่งแห้งแล้งหนักหนา
พิรุณฝันสายงามยามโปรยมา
อาบพสุธาสู่รากฝากหน่อใจ
มหัศจรรย์พลันมีที่กลางพฤกษ์
ในห้วงดึกไม้งามเริ่มหวามไหว
ผลิดอกดกเกิดกอต่อบ่วงใบ
กลางดวงใจเห็นชีวิตติดตามมา
ความชุ่มฉ่ำจากฟ้ามาปรากฎ
หว่านจรดโปรยละอองของเวหา
หวังชุบชื้นต้นไม้แกร็นแห้งคาตา
เป็นไม้ป่าเขียวพร่างหว่างหัวใจ
รอเพียงวันกล้าฝันได้เติบต่อ
ออกผลพอเต็มต้นจนเอนไหว
ผลจะร่วงเป็นบุญทานให้พรานไพร
สัตว์น้อยใหญ่เหล่านางไม้ได้พักพิง
ผลิงดงามตามธรรมชาติหยาดกุศล
อยู่ท้าทนให้สัตว์ป่าได้สู่สิง
เผยคุณค่าพรรณป่าอย่างแท้จริง
จับจิตนิ่งงามเพริศพราวทั้งราวไพร

.................
ในปวงป่าบางครั้งก็เหมือนจิตใจคนเรา มีทั้งชุ่มชื่น และเหี่ยวแห้ง ตามกาลเวลาและวัฏจักรแห่งฤดูกาล  คงจะดีไม่น้อยหากจะมีเมตตาวสันต์หลงฤดูตกต้องรดน้ำฝนให้ต้นไม้แห้งในราวไพรในราวใจได้แตกหน่อต่อตาอีกครั้ง  บทกวีที่อ่านแล้วชวนให้วิ่งร้อยเมตรฝ่าดงตึก ไปซุกตัวในอ้อมไพรอ้อมใจในค่ำคืนนี้ ที่หยาดฝนกำลังจะตกต้อง...พลิกหัวใจไปที่ไหนสักแห่ง...วอนเมตตาพระพิรุณ