ไม่โกรธเธอหรอกและรับรู้ ว่าสภาพที่เป็นอยู่เริ่มเข้าสู่การเบื่อหน่าย แรกๆหวานชื่นนานๆก็ขมขื่นทุกราย รักง่าย..เบื่อง่าย มันเป็นกันได้ไม่ผิด คงถึงช่วงข้าวบูด-ปลาเน่า รักมอดบ้านเก่าไฟเป่าไม่ขึ้นสักนิด ยิ่งราดน้ำมัน น้ำมันก็ยิ่งหืดจุดไม่ติด ต่างคนต่างคิด อยากแยกชีวิตแค่นั้นเอง
16 สิงหาคม 2546 20:57 น. - comment id 160628
เรื่องอย่างนี้มันธรรมดา กับการที่เธอหาใครใหม่มาแทนฉัน กับการที่เธอหมดสิ้นแล้วกับความผูกพัน และเธอก็ลืมฉันมันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะรักเรามันเก่าจึงกร่อน รักแล้วต้องมาขาดตอนเลือนลบจบหาย รักแล้วต้องนั่งระกำทุกข์ใจ เป็นเรื่องธรรมดาจะตายไปในโลกใบใหญ่ใบนี้ ***แวะมาทักทายค่ะ กลอนบทนี้ความหมายดีนะค่ะ สื่อได้ดีด้วยค่ะ***