พิรุณโรยโปรยพราวทั่วราวป่า ใต้ฟากฟ้าค่ำคืนเหงาเงาเมฆร้าย ตกกระหน่ำซ้ำซัดให้ดับตาย นอนซบกายรอฝนฟ้ายื่นปราณี ใบไม้เหลืองเดียวดายร่วงรายรอบ ทั้งเขตขอบฟ้าร้าวรอยก้าวหนี ซอนซ่อนซุกฝนนรกอเวจี ที่ตกตีความภักดิ์แตกหักลง ทิ้งบ่วงใบหนีลมตรมหัวอก ดั่งปีกนกอ่อนแรงลมแล้งหลง ไม่อาจเกี่ยวเรียวรังฝันดั่งจำนงค์ รอร่วงลงคลุกธุลีพลีชะตา และคือฉันเปรียบต้นไม้ที่ตายจาก ทั้งเหง้ารากกิ่งก้านตระหง่านฟ้า เหลือเพียงเศษผุพังรั้งคาตา สิ้นเรี่ยวแรงไต่ขึ้นฟ้าระบัดใบ วันพรุ่งนี้ริ้วลมหนาวจากราวป่า จะพัดพาดอกขมขื่นมายื่นให้ ถอนใจรับดับความฝันกลางหัวใจ ขอเป็นไม้ที่เหลือซากฝากคำเคลือ ว่าเคยงามสล้างป่าพนาทิศ ชุบชีวิตคนจนเศร้าสุดร้าวเหลือ ละมุนละไมแผ่บุญอาบจุนเจือ มีฝันเผื่อมีแรงร้อยถ้อยรจนา พรุ่งนี้แล้วจะทรุดลงเป็นผงดิน ซากหายสิ้นเหลือเพียงคำรำพันหา จดจำไว้ว่าวันหนึ่งซึ่งผ่านมา โลกอิ่มงามเต็มคุณค่าลดาวัลย์ นี่คือฉันเปรียบต้นไม้ที่ตายแล้ว ไร้วี่แววจะแตกตาตามหาฝัน ภาวนาหากชาติหน้าเกิดมาทัน อย่าได้มีพระพรหมกั้นจัดสรรใคร ....................... เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนของค่ำคืนนี้... ฉันนอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่คืนนี้ฝนปลายฤดูกำลังพิโรธตกพรูพราวข้างนอก บรรยากาศชวนให้นอนซุกกายใต้ผ้าห่มลายใบไม้ร่วง...พาให้หัวใจรานร้าว ปีศาจวสันต์หลอนหลอกดวงใจ..กระหน่ำให้พังยับลงกับตาในทันทีทันใดนั้น... พายุในหัวใจโหมซัดซ้ำ..จนแหลกสลายลง..เหลือเพียงความเมินชัง น้ำฝนหนาวราวกับน้ำคำที่ได้ยิน..หัวใจพังครืนเหลกเหลวหมดชิ้นดี ในค่ำคืนเดียวดายนี้นี่เอง...เจ็บ เจ็บ และเจ็บ เหลือประมาณ และนี้ก็คือความจริงที่ต้องจำนนท์... ฉันดั่งต้นไม้ที่ตายแล้ว ตายทั้งยืน เพียงรอวันเวลาทิ้งกิ่งก้านลง อย่างหมดคุณค่า หมดความหมายในทุกๆ อณูใจ..... จะโทษใครหากไม่ใช่พระพรหม...
ลำน้ำน่าน 14 ส.ค. 2546 01:50 น. - ID 37756 
4198
8
0
14 สิงหาคม 2546 02:08 น. - comment id 159961
หม่นมัวดวงดาวลับลา...แผ่วลมเหนือมาไกล ไกล ยังคงแอบความหนาวถึงใน......ดวงใจที่อ่อนล้า .... ทุกครั้งที่ความมืดคลาย....หมายถึงวันที่ดีกว่า คือโอกาสชีวิตให้เราฝันฝ่า....ขอบฟ้ามีตะวัน ..... แต่ยังคงคิดถึงใคร....ที่เคยซึ้งใจและผูกพัน เวลาแห่งความรักแสนสั้น....คือวันที่อ่อนไหว .... คิดเสียว่ามันจบแล้ว.....ค้นหาในแนวทางใหม่ จะเป็นอยู่อย่างนี้ทั้งปีหรือไร... สิ่งไหนคือสิ่งหวัง ...... หมู่ดาวแพรวพราวพริ้งพราย ...แผ่วลมเหนือกลายมาอีกครั้ง ดวงใจเปี่ยมด้วยแรงพลัง....จะยังยืนหยัดท้า ทุกทุกครั้งที่ความมืดคลาย....หมายถึงวันที่ดีกว่า คือโอกาสชีวิตให้เราฝันฝ่า....ขอบฟ้ามีตะวัน ..... http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=3363
14 สิงหาคม 2546 06:25 น. - comment id 159966
เหนื่อยกับฝนกับฟ้า เหนื่อยกับความละมุนละไมอย่างสุดทนแล้ว บรรทัดน้...ตรึงฉันให้หยุดเขียน เป็นแสงเทียน สุดท้าย ก่อนสูรย์ผ่าน ใบไม้หล่น จากฟ้าไกล ไปลับราน ใบเขียวบาน กลับสลด รันทดใจ น้ำตาเธอ หยาดไหล ในวันนั่น เธอจะรู้ สึกสักวัน ละบ้างไหม เธอคนเดียว หรือที่เจ็บ ในดงไพร คนหนึ่งนี้ ยืนบ้าไบ้ เจ็บเหลือทน
14 สิงหาคม 2546 06:26 น. - comment id 159967
หน้าส่วนตัว
..อรุณสวัสดิ์คะ..พี่นิว..
..ต้นไม้..ที่ตายแล้ว..
บทกวี..ที่อ่อนไหว...
..ภาพที่ให้..ความรู้สึก..
..ยังคง..ไพเราะ..และสื่อความรู้สึก..ได้ดี...
เรน...มาอยู่ เป็นเพื่อน...นะคะ..
14 สิงหาคม 2546 06:27 น. - comment id 159968
การหลับ...เป็นการหยุดพักของชีวิต หลังจากเหนื่อยล้าจากการงานมา
การหลับ...เป็นการหยุดการแสดงของตนลงเพียงชั่วคราวชั่วครู่
การหลับ...เป็นการยุติการรับรู้ลงเพียงชั่วคราว
การหลับ...เป็นการนำไปสู่ชีวิตที่หวานชื่นและขมขื่นได้กับความฝัน
การหลับ...เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตทุกๆ คน
ด้วยการหลับนี่เอง
เราจึงมิอาจรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของสิ่งใดๆ ที่ยังตื่นอยู่
ด้วยการตื่นจากหลับ
เราจึงเริ่มเห็นอีก...รู้อีก เพราะมิสามารถหลับโดยไม่ตื่นได้ ถ้ายังไม่ถึงเวลา
แต่ถ้าในยามตื่นอยู่นั้น
เราสามารถฝึกชีวิตเราให้หลับสนิทจากความทะยานอยากลงได้เมื่อใด
นั่นย่อมหมายถึงว่า
เราจะไม่ต้องดิ้นรนหวาดกลัวกับสิ่งต่างๆ
ที่เข้ามาให้เราต้องเห็น...ต้องรู้
เพราะเราจะดำรงมั่นได้กับการรู้เห็นเฉยๆ
สวัสดีค่ะคุณลำน้ำน่าน
พี่ดอกแก้วรู้สึกถึงใจที่ไหวหวั่น
จริงๆเลยค่ะชอบนะคะลำนำชีวิต
เลยขอปาดไปไว้ที่บ้านพี่ด้วยค่ะ
14 สิงหาคม 2546 13:50 น. - comment id 160014
ฉันเหมือนต้นไม้ที่ตายแล้ว ไม่มีทางจะเพลิดแพล้วหรือสดใส ด้วยว่าเป็นต้นไม้ไร้กิ่งก้านใบ ไม่อาจจะอยู่ไหวในทุกวัน ฉันเหมือนต้นไม้ที่รกโลก มีแต่ความเศร้าโศกและโศกสรร เป็นต้นไม้ที่ไม่มีชีวิตชีวาในทุกวัน เป็นต้นไม้ที่เขาหรือใครนั้นไม่ต้องการ ***กลอนไพเราะและงดงามมากเลยค่ะ***
14 สิงหาคม 2546 13:55 น. - comment id 160017
^*^
^*^
^*^...นํากําลังใจใสใสมารินรดให้ค่ะ...^*^
อ่านแล้วเศร้าตามเลย
ภาวนาขอให้เป็นเพียงจินตนาการ
เท่านั้นนะคะ
^*^..................^____^....................^*^
14 สิงหาคม 2546 14:08 น. - comment id 160023
***tiki เป็นเพียงใบไม้พราวทั่วราวป่า ไม่มีค่าสมควรเก็บไปเพ้อฝัน รอหล่นร่วงบ่วงใบหายไม่กี่วัน เหลือเพียงฝันกับความจำที่มั่นคง ****น้องเรนของพี่นิว ขอได้ไหมใบไม้ในกำมือ ที่ถือเธอบังแดดกล้าและฟ้าฝน ขอซุกอกซบบ่วงใบกับใจคน ลบหมองหม่นต้นไม้รักหยุดผลัดใบ ****พี่ดอกแก้ว ลำน้ำร่ายบทเพลงใบไม้ร่วง เป็นบาทบ่วงสอนชีวิตลิขิตไว้ พระพุทธธรรมนำทางสอนใจข้างใน น้อมรับไว้แล้วบูชาศาสดาธรรม ****ผู้หญิงไร้เงา ขอมอบต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งแทนใจนี้ ที่ภักดิติดตามฝันนานนับหนา แม้นกิ่งไม้ตายทิ้งซากฝากนัยน์ตา ล้วนอิ่มเอมด้วยคุณค่าความหมายหมี ณ วินาทีนี้ลำน้ำน่านขอขอบคุณมิ่งมิตรทุกๆ ท่านที่เข้าให้กำลังใจอยู่เสมอๆ บางครั้งไม่ค่อยมีเวลาที่จะเข้ามาตอบและอ่านบทกลอนมากนัก แต่ถึงกระนั้นก็ยังจะพยายามเข้ามา ตอบและรจนาบทกวีให้บ้านหลังนี้อิ่มงาม ตามประสงค์ครับ
14 สิงหาคม 2546 14:11 น. - comment id 160026
***แนทตี้ เป็นเพียบบทกลอนกาลตามวิถี จินตกวีรังสรรค์ในวันเหงา จริงอยู่บ้างเท็จอยู่มีที่ตัวเรา ความหมายเศร้าแต่ลึกล้ำกับคำคม ด้วยรักและขอบใจในน้ำใจแวะเวียนมาราดรดน้ำใจไว้มั่นเสมอไม่เคยแปรครับ ขอบคุณด้วยดวงใจนี้จริงๆ
14 สิงหาคม 2546 14:32 น. - comment id 160036
***ผู้หญิงไร้เงา แก้คำผิด หมี เป็น มี นะครับ
14 สิงหาคม 2546 22:13 น. - comment id 160119
น้องนิวพี่ตกใจหมดเลยนึกว่าเป็นเรื่องจริง เมื่อวานชี้ชวนชมบัวอยู่ริมบึง วันนี้ไฉนถึงหลงเข้ามาป่าไม้ตายโกร๋น วันต่อไปอย่าลืมพาพี่ไม้ชมสายนำ ลำธาร บ้าง นะครับ เมื่อมาแล้วเพื่อไม่ให้เสียเที่ยวก็ขอแจมด้วยคน ลิขิตอินทร์พรหมยมพญามีสี่หน้า ไฉนทำอุเบกขาท่าวางเฉย แล้วเมตตากรุณาไยละเลย เอาละเหวยมาลิขิตชีวิตตน (บังเอิญได้ยินเพลงเย้ยฟ้าท้าดินเลยได้อารมณ์ขึ้นมา)
17 สิงหาคม 2546 00:10 น. - comment id 160665
รัก โลภ สงบได้ ด้วยใจตน ไม้ใหญ่ ล้มลง เป็นอนิจจัง ไม่ดาวดิ้น ชิวี สู้มิหยุดยั้ง เมล็ดพันธ์ กล้าแห่งความหวัง จักงอกงาม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
