ตะแบกบานหวานเกินเชิญฉันมอง ชมพูผ่องผองม่วงพ่วงสีขาว กลีบบอบบางวางชั้นเดียวเกี่ยวดั่งดาว สวยแพรวพราวคราวดอกออกบอกผู้คน เมื่อก่อนนี้อยู่ที่นั่นเบญจพรรณป่า กลางพฤกษาสักสมอไผ่ไกลสายฝน ยามแล้งจัดผลัดใบใครอยากยล ครั้นมีฝนหล่นหลั่งสะพรั่งใบ มาอยู่กรุงรุ่งเรืองเมืองแสงสี น้ำรดดีมีอุดมพรมปุ๋ยให้ ใบแน่นเหนียวไม่เหี่ยวหล่นจนล้นไป เดือนปีไหนสดใสดีขจีเขียว จากถิ่นป่ามาเป็นไม้ใช้ประดับ งามระยับจับตาพาแลเหลียว เป็นของหวานอาหารตาน่าชมเชียว ขับรถเลี้ยวยังเอี้ยวมองสองข้างถนน