สุภาพบุรุษเมฆขาว ใฝ่ฝันถึงสุภาพสตรีดวงดาวที่สวยสุกใส แม้บุรุษเมฆขาวมีตะวันเป็นเพื่อนรู้ใจ ยังเฝ้าแอบเหงาเมื่อเห็นดาวกับจันทร์ฉายอยู่เคียงข้างกัน อยู่ห่างด้วยระยะต่างของสีฟ้า แอบเหว่ว้าเมื่อรู้ว่ารักไม่มีวันสมหวัง เมฆขาวกับดวงดาวกลางคืนกับกลางวัน ห่างเหมือนคนละฝั่งฝันทั้งที่ความจริงนั้นเหมือนอยู่ไม่ไกล จึงยอมเปลี่ยนตัวเองเป็นเมฆดำแสนเศร้า ทุกคืนจะแฝงตัวอย่างเหงาๆ--มองดาวหยอกล้อจันทร์ฉาย ไม่รู้เลยเมื่อไหร่สุภาพสตรีดวงดาวจะเห็นใจ หลายคราวที่ท้อจนแอบร้องไห้-- แต่ใครๆต่างเห็นค่าน้ำตาเป็นฝนโปรยปรายเท่านั้นเอง ----------- ------ ---- คืนหนึ่งงขณะมองฟ้าแล้วเกิดอารมณ์เศร้า เคยรู้สึกอยากได้อะไรที่มันอยู่เกินเอื้อม ท้ายที่สุด ยังไงมันก็เอื้อมไม่ถึงอยู่ดี ได้แค่มองอย่างทรมาน ปนสุขๆ ไปด้วย เลยได้อารมณ์ออกมาประมาณนี้
25 กรกฎาคม 2546 15:34 น. - comment id 156695
lสมัครสมาชิกนะคะ พี่พุดรักกวีแบบนี้ที่สุดแห่งความหวานแปลกค่ะ และรับรองจะไม่ต้องร้องไห้ใกล้ทะเลดายเดียวแน่นอน.. กลัวแต่จะมีคนรอข้าวคิวอ้อน..นะคะ รักจริงใจ
25 กรกฎาคม 2546 18:12 น. - comment id 156723
ขอบคุนสำหรับคำแนะนำค่ะ พี่พุด เลยตัดสินใจ สมัครซะเลย อิอิ ตอบแทนรักจริงใจค่ะ ^-----^
26 กรกฎาคม 2546 02:45 น. - comment id 156907
@@น่าสงสารเมฆขาวที่ราวฟ้า หลั่งน้ำตามืดมนเป็นฝนฝอย หลงรักดาวหนาวใจได้แต่คอย เจ้าดาวน้อยไม่เห็นค่าน่าน้อยใจ @@เมฆขาว..ขาวกลางวันนั้นละหนอ กลางคืนก้อหม่นหมองอยากร้องไห้ ดวงดาวย่อมคู่จันทร์อันอำไพ ทิ้งเมฆให้..มืดมน..ปนน้ำตา@@..??อิอิอิ