@.. คืนบาป..คนพิปริต (๔)

อัลมิตรา

 
(๓๑) 
มีชายหนุ่มยืนห่างอย่างพิรุธ 
ตำรวจฉุดรีบคว้ามาสอบถาม 
ทั้งหลอกล่อเพื่อเค้นให้รู้ความ
เห็นผลีผลามจึ่งเพ่งเล็งจับกุม 
(๓๒) 
ถ้อยวาจาวกวนสับสนนัก 
เสียงอึกอักสั่นแท้และเหงื่อชุ่ม
จึงเข้าข่ายเกี่ยวข้องต้องควบคุม 
คนต่างรุมอยากดูรู้เรื่องราว 
(๓๓) 
เสียงข่มขู่คาดเค้นเป็นหนักหนา 
ถามไปมาเพื่อโยงตรงหญิงสาว 
 ผมไม่เกี่ยวที่เห็นคนเป็นระนาว 
ต่างเกรียวกราวเวียนวนจนเฮโล  
(๓๔) 
 เพื่อนมันชวนเชยชมผมไม่ขัด 
แต่มันจัดผมไว้ได้ที่โหล่ 
จนเผลอหลับตื่นมาต้องตาโต 
คนหลายโหลล้นหลามยามรุมโทรม  
(๓๕) 
 เสียงหญิงร้องโหยหวนชวนใจเสีย 
เพื่อนมันเชียร์กันว่าอย่าหักโหม 
ที่เข้าคิวครบครันนั้นเหงื่อโซม 
สองมือโน้มเนื้อสาวอย่างเมามัน  
(๓๖) 
 ผมจึงเผลอใจบ้างอย่างจำฝืน 
ไม่ได้หื่นอย่างใดแท้ใจหวั่น 
พอเสร็จกิจจึงกลับหลับทันควัน 
หลังจากนั้นจนใจไม่รู้เลย   
(๓๗) 
จึ่งได้เค้ารูปคดีมีต้นเหตุ 
ที่แฝงเลศอำพรางไม่วางเฉย  
เข้าจับกุมนักกามตามมันเปรย 
เสียงร้อง เฮ้ย...ปล่อยผมสิที่พูดจริง  
(๓๘) 
ตำรวจเฉย...ตัวชามันหน้าเสีย 
แขนขาเพลียทรุดนั่งอย่างแน่นิ่ง 
 ซวยซะแล้วต้องทุกข์นอนคุกจริง 
เป็นเพราะหญิงและเพื่อน...เหมือนเวรกรรม   
(๓๙) 
ผู้ต้องหาล่องหนต้องค้นบ้าน 
หนีซมซานหลบหน้ากันคละคล่ำ 
กลัวความผิดอาชญา คนระยำ  
คราวปลุกปล้ำเสพสนุกกลับสุขใจ 
(๔o) 
คำซัดทอดถึงใครจับให้หมด
เรื่องปรากฏร่ำลือคือเรื่องใหญ่
บ้างไหวทันซมซานกบดานไกล 
ที่จับได้ขังคุกทุกผู้คน