เมฆก่อตัวมัวนภาท้าแผ่นดิน ตะวันสิ้นแสงส่องต้องจากฟ้า ฝูงนกยางห่างไกลบินใกล้มา ทาบเมฆาน่ามองเฝ้าจ้องชม แล้วเมฆน้อยค่อยแยกแตกเป็นช่อง ลำแสงส่องล่องลงมาพาสุขสม สะท้อนน้ำฉ่ำเรียบสวยเฉียบคม น้ำอุดมด้วยแสงส่องทองประกาย แต่ฉับพลันเมฆนั้นคล้ำดำมืดมิด วิปริตผิดอากาศเกินคาดหมาย ลมแรงจัดพัดเมฆาลอยมาสบาย แล้วขยายกระจายทั่วฟ้ามัวช้ำ เสียงฟ้าร้องก้องกระหน่ำย้ำอยู่ทั่ว ฝนหล่นรัวมัวท้องฟ้านภาฉ่ำ สายฟ้าฟาดบาดเมฆามาเหยียบย่ำ เมฆชอกช้ำระส่ำระสายกลายเป็นฝน