หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก
ลมหนาวที่กราวเกรียว สักประเดี๋ยวก็จะกรู สะบัดและพัดพรู โลมลงสู่ราบโล่งดิน หนาวเหน็บจนเจ็บเนื้อ อกใดเอื้อเรืองเรื่อริน นกฟ้ากางปีกผิน โต้ลมหนาวอยู่เดียวดาย หนาวเดือนแห่งลมเหนือ หนาวแม้เนื้อแดดฉาดฉาย นกฟ้าก็พุ่งกาย โจมสุดท้ายเข้าอกลม ลมหนาวที่กราวเกรียว อีกประเดี๋ยวก็จะพรม ศพนกที่เลือดอม กลางความหนาวอันเปล่าดาย...