น้ำตาฟ้า!!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=1963

ออกจากบ้านตั้งแต่ย่ำรุ่งไรแสง.....
อวลหอมดอกไม้ไทยรายรอบบ้านมากับสายลมเย็นละมุน..
บนทางด่วน..เส้นแจ้งวัฒนะ..บางนา 
ยังไม่คาคับคั่งไปด้วยรถราแบบวันธรรมดาๆ                                                 
ที่ผู้คนราวฝูงผึ้งที่แตกรวงรัง พากันบินไปหาภักษาหาร 
ทำงานหาเลี้ยงชีพชอบ..ตามครรลองชีวิต                   
ผู้คนบนผืนโลกนี้ ที่.ยังต้องการสุขไว้เสพ และหนีความทุกข์ตรม..
เปิดเพลงบรรเลงเบาๆ จาก ซีดี  Poetry Of The Sea & Mountain..
คลอเคล้ารับอุษาฟ้ากระจ่าง รับหวานจากใจดวงนี้
ที่กำลังมุ่งหน้าสู่ทะเลภาคตะวันออก..
เช้าวันใหม่  ที่ไพล..ชอบนาทีที่แลเหลียวไป
 เห็นพระอาทิตย์กำลังชักรถโผล่พ้นโค้งฟ้า
ที่มีแบคกราวด์เป็นตึกสูงระฟ้า  
เนื่องจากที่นี่ไม่มีทุ่งนาและดงตาลให้งามดังภาพยามเช้าในชนบทไกล
ที่ทุกดวงใจคอยใฝ่หา อยากสัมผัสแสงแรกแห่งชีวี  
ให้อุ่นอาบอาทิตย์ดวงสีทองเจิดจ้า เติมพลังใจไฟฝัน                  
ให้พลังใจ สว่างไสว สู้โลก 
ลบชีวิตที่หมองหม่นมืดดำราวราตรีที่เพิ่งผันผ่านมา...

และพลัน..
ใจไพลก็พาคะนึง ถึงอรุณรุ่งอรุโณทัยแรกแย้ม ที่เกาะพะงัน..
ที่ไพลนั้น ถูกปลุกและทายทักด้วยเสียงคลื่นซัดฝั่ง ราวเสียงดนตรี
โดยเฉพาะในยามวสันตฤดูที่มีสายฝนพรมพรำ..ทะเลจะมีน้ำเต็มฝั่ง
และเสียงพายุพัดไกวจนต้นมะพร้าวไหวเอนไปตามลมแรง..
บางวันถ้าอากาศดี ฟ้าเปิด 
ไพล..ชอบที่จะนั่งรอเรือประมงกลับฝั่ง หรือไม่ก็นั่งรอดู
พระอาทิตย์ขึ้น เป็นดั่งภาพฝัน
ที่พระอาทิตย์สีทองจะค่อยๆโผล่หน้ามาทายทักตัดกับ
ขอบฟ้าสีครามและน้ำทะเลสีเขียวมรกต..
ไปรอซื้อปลาสดสดที่ร้อยมาเป็นพวง 
มาปรุงอาหารให้อุดมวิตามิน..
แล้วเราก็จะเดินไปโรงเรียน 
ผ่านสวนเงาะที่ออกลูกดกแดงเป็นพวงห้อยย้อย 
ผ่านสะพาน ผ่านลำธารน้ำที่ไหลหลาก มาจากเทือกเขาสูง..
ที่ก้มมองลงไปแทบท่วมสะพาน
จนบางที โรงเรียนต้องสั่งปิดในฤดูน้ำหลาก 
ที่น้ำมากมายไหลบ่า ท่วมจนเกือบถึงเอว
เพราะไหลลงทะเลไม่ทัน..

เป็นวสันตฤดูที่ฉัน แลนจะเหว่ว้าใจ เพราะชอบไปโรงเรียน..
แต่ยังดี..ที่เรานี้มีสิ่งทดแทน..มากมายให้ค้นหามาผจญภัยชดเชย
สมัยเป็นอาจารย์เคยเล่าให้ลูกศิษย์ชาวกรุงฟัง
ถึงวีรกรรมวีรเวร..ของเด็กชนบท
ลูกศิษย์ฟังแล้วสะดุ้งตกใจกลัวในเบื้องแรก
และอิจฉาในต่อมาเมื่อคิดว่าโลกแบบนี้
แสนหวานสราญบานเบิกใจแบบใสใสงดงามเรียบง่าย
ไร้พิษภัยจากสังคมมอมเมายั่วยุมากมี
ที่คงอันตรายเสียยิ่งกว่า..แบบทุกวันนี้
ที่มีพิษภัยรอบตัว..ให้ตกนรกหลงทาง..

เรา..เด็กๆ..ชนบทแค่ใช้วัยฝัน 
วัยอันตรายท้าทายนัดกันไปที่ลำธารที่น้ำท่วมหลังช้างแบบมิดๆ
และจะถลาร่างลงจากกิ่งใหญ่ของต้นจิก
ที่ดอกสวยหวานหอมคล้ายดอกจามจุรีจนน้ำแตกกระจาย
และเราจะปล่อยร่าง ให้ลอยตามราวไร้น้ำหนัก
ไปตามกระแสเชี่ยวกราก ให้ความแรงของสายน้ำพัด
พาตัวเราออกไปสู่ทะเลกว้าง ท้ามฤตยู..
สองฟากฝั่งนั้น จะมีดงไม้ ดงหญ้า
ให้เราทดสอบความเหนียวและประสิทธิภาพของมือแข็งแรง
เป็นความสามารถเฉพาะตัว ที่ฝึกฝนจากประสบการณ์ 
จากคำว่า ลูกน้ำเค็ม ลูกทะเล มานานวัน
ที่ต้องหาญกล้า คว้าไขว่ เกี่ยวตัวไว้ให้ทัน
ก่อนที่จะพากันดำดิ่งจมหายไปกับสายน้ำและท้องทะเล
ที่มืดดำน่ากลัวเป็นยิ่งนัก...


มาบัดนี้ ไพลมองย้อนกลับไป เป็นวัยฝัน วัยอันตราย 
ที่มีพลังส่วนเกินล้นปรี่ ที่เราท้าทายชีวิตแบบตลกๆดีนะ
 และผิดกับเด็กวัยมันส์ ในเมืองกรุงยามนี้ 
ที่มากมีไฟที่จะทำสิ่งไร้สติทำสิ่งบ้าบิ่น
 แบบคืนหนึ่งที่ไพลเห็นกับตา 
ว่าพากันมาท้ามฤตยูบนถนนโดยการแข่งรถ
อวดความเร็ว..เหนือลม..
ไพลคิดด้วยความห่วงใย ตำรวจไปไหนนะ
 และแม่พ่อล่ะ จะรู้บ้างไหมทุกเสี้ยวนาที
ว่าลูกของตัวนี้ที่เลี้ยงดูทะนุถนอมมายาวนาน
ไม่ยอมกลับบ้าน แถมยังมาหาญกล้า
ในทางที่เสี่ยงชีวิต ถึงตาย ถึงพิการ..แม้พลาดเพียงพริบตา

กลับมา..สู่โลกจริง ดีกว่านะ
 เมื่อเรามิสามารถจัดการอะไรได้นอกจากโทรบอกตำรวจ..
วันนี้ ไพลไปดู โรงงานทำหมูยอ 
ที่ให้เราออกแบบพัฒนาเป็นโรงงานได้มาตรฐาน
GMPเป็นโรงงานถูกอนามัย 
เพื่อยกระดับความปลอดภัยให้กับผู้บริโภค และยกระดับจิตใจ
ของผู้บริหารให้ดูแลคนงานให้ดีๆ 
น่าภาคภูมิใจนะ ที่เรานี้ได้มีบทบาทร่วมทำสิ่งนี้เพื่อสังคมไทย
และดีใจกับเจ้าของ..ที่เป็นหนุ่มไฟแรง 
ที่ไม่คิดเอาเปรียบสังคม มีอุดมคติ ที่น่าปลื้มคือได้ถ่ายรูปกับ
พณ.ท่าน นายกทักษิณ ที่ใบหน้าท่านดูราวกับเปื้อนยิ้มยินดี
ด้วยความชื่นชมในความสำเร็จของเขา..


ระยะนี้คงมีโอกาส..ไปพัทยาบ่อย แต่ใจดวงน้อย ดวงดี 
กลับหมองหม่นกับสายฝนพรำ กับวันนี้
ของพัทยา ที่ยามกลางวันดูราวกับว่า มิใช่สวรรค์ของนักเที่ยวราตรี..
ภาพความทรุดโทรม ที่ซ่อนซุก ภาพผู้หญิงซีดเซียว 
ภาพเบื้องหลังที่เคยอ่านผ่านตา ที่คุณโขมพัตร
จากรายการตามล่าหาความจริงเคยนำมาตีแผ่ 
ว่าเบื้องหลังนั้นมีสิ่งชั่วร้ายมากมี ทั้งๆที่อยู่ใต้จมูกของตำรวจแท้ๆ..
ที่ปีศาจราตรีมืดดำได้ย่างกรายมาครอบคลุม 
มีเด็กผู้ชาย อายุ10ขวบและมากกว่านี้ 
ที่หนีซานซมออกมาจากบ้าน ด้วยไร้รัก
 และมาถูกมอมเมาด้วยคำชวนชักว่าจะให้ที่พักพิงกับอาหาร
 แต่ต้องทำงานแลกด้วยกายา กับต้องมาแบ่งเปอร์เซนต์ให้ 
โดยใช้ยาบ้ามอมเมา 
และมี..คนในคริสต์ศาสนา 
ที่พากันคอยปกป้องและห่วงใย..พยายามยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ..


นี่คือภาพแห่งความจริง ที่โหดร้ายยิ่งนัก
กับโลกอ่อนเยาว์ ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์..
ภาพอบายมุขมากมี ที่แสงสีย้อมใจลวงล่อให้ติดกับ 
กับความสนุกสนานชั่วครู่ เพื่อรอย่างเข้าสู่
นรกยาวยืนของชีวิต..ที่ยากจะหลุดพ้นหากตกลงไปในบ่วงกรรมนั้น..
นี่คือมุมมองมืดดำ ที่เรามิอาจจะสามารถสัมผัสได้ด้วยตา 
ที่มีฉากโฉมหน้าคือทะเลงาม
และเมืองที่มีวัตถุสวยงามล่อตา ล่อใจ ล่อกิเลสมากมี มากลบเกลื่อน..
ภาพชีวิตคึกคักสนุกสนาน ของการจับจ่ายดื่มกิน 
ช่วยบดบังมิให้มองเห็นและร่วมด้วยช่วยกันแก้ไข

ไพลเห็นทหารอเมริกันมากมี มีเรือรบมาทอดสมอ 
เขาเหล่านี้มาแล้วก็ไปเพื่อระบายใจที่เหว่ว้าในทะเล
เงินจึงสะพัด เงินที่มักจะมาในรูบแบบที่หลอกล่อ
ให้คนเราเกิดกิเลสอยากได้ใคร่มี..เป็นของตัว.
ไพลเห็น..ท่อระบายน้ำโสโครก กำลังปล่อยน้ำเสีย ออกมา
 เห็นภาพพ่อค้าแม่ค้าทิ้งขยะให้เน่าเกลื่อน
แมลงวันตอมเต็ม ที่หาดจอมเทียน..
ยิ่งหน้าฝนอย่างนี้ คิดดูเถอะว่า น่าสะอิดสะเอียนแค่ไหน..
ไพล..คิดไกลไปอีกว่า ..
คนไทยจะรู้ไหมว่า นี่หากทะเลสวยตรงหน้า
เป็นของชาติเพื่อนบ้านเรา ที่ชื่อสิงคโปร์ เขาจะยินดีปรีดาสักเพียงไหน
และจะทำทุกสิ่งอย่างให้สะอาด คงสภาพแวดล้อมให้ไร้มลพิษยาวยืน 

ในเมื่อ
เขาไม่โชคดีอย่างเรา ที่มีทะเลจริงที่สวยงามอย่างนี้ 
ที่เขานี้ยังต้องถมทะเลสร้างปลอมๆไปทุกสิ่งไว้ประโลมใจ..
ให้มีธรรมชาติสวยใส สวยงาม ไว้เสพสุนทรีย์ 
มิใช่แค่มาเสพสุขเสพงามแล้วก็จากไปพร้อมกับ
ทิ้งปัญหาไว้มากมี ที่ทำลาย และแสนสกปรก เป็นมลพิษทางตาทางใจ..
วันนี้..เราคนไทยมากมีที่มีจิตสำนึกดี แต่ยังไม่มากพอ 
ขอให้เรานี้ที่เป็นกวีกระวาดนักอยากจะเขียนสมัครเล่นในไทยโพเอม 
ได้ช่วยกันรังสรรค์รจนา บทกลอนปลุกสำนึกรักธรรมชาติ
ให้มากมายขึ้นนะทุกยอดดวงใจ เพราะรักใดใดคงไม่ยาวยืนเท่ารักนี้
 ที่จะมีผู้สืบทอดและเสพสานไปอีกนานชั่วลูกชั่วหลานของคนไทย
ให้ช่วยกันถนอมเนา ถนอมนานบนผืนดินแห่งขวานทองด้ามนี้.

แวะผ่านบางแสน คิดว่า 
ดินแดนนี้ยังดูดีมีมนต์ขลังมากว่าพัทยา
แนวขนานสองฟากฝั่งถนน 
มีลั่นทมดอกดกพราวบานขาวสวยชูช่อ ละะออตาเป็นดงดอก
ให้หวนไห้คิดถึงยามอดีต 
ที่ยังหลงเหลือบ้านพักแบบบังกาโลว์หลังเดียวที่เคยเรื่องรุ่ง..
ขับรถไต่เนินผา ไล่เลาะไปอ่างศิลา ดูทะเลเหว่ว้าใจ หม่นมัว
ไพล..หยุดลงไปยืนนิ่งนาน 
ให้ลมทะเลพัดพาให้หวานดวงใจแต่ทำไมมีกลิ่นอวลเค็ม..ตามมาก็ไม่รู้
ไพลเห็นไฟพริบพราว ในทะเลกว้าง 
จากเรือที่อ้างว้าง กำลังลอยลำจากไกล

จนคิดถึงบทกลอนได้ในนาทีนี้......
ฟ้ายามเย็นริมทะเลแสนเหว่ว้า 
ในเรียวตาขอบฟ้าไกลเกินใจฝัน 
เห็นเรือน้อยลอยคว้างกับตะวัน 
ราวตัวขวัญ รอฝันฝากฝั่งใจ..  
คลื่นถาโถมโหมกระหน่ำจนเหนื่อยอ่อน 
โลกยอกย้อนสับสนจนหวั่นไหว 
ใจเจ็บช้ำชาชินจนสาใจ 
หมดหวามไหวไหวหวามตามไม่ทัน  
ด้วยใจซื่อถือมั่นในรักแท้ 
ไม่รู้แก้เกมใจจนไหวหวั่น 
เพียงซื่อตรงคงมั่นทุกคืนวัน 
นี่คือฉันที่หัวใจไม่เคยลวง  
มาวันนี้ใจมันกลวงจนน่าหวั่น 
หมดไฟฝันถอดหัวใจหมดห่วงหวง 
น้ำตาใจเคยรินรดกลับแห้งผากไปทั้งดวง 
ราวแก้วร่วงแหลกยับรับบ่วงกรรม  
เป็นความเงียบว่างดายเดียวเกินเปลี่ยวเหงา 
ใจที่เขลากลับนิ่งนิ่งยิ่งกว่าช้ำ 
เหมือนไร้ใจไร้ตัวตนคิดย้ำย้ำ 
ไยสวรรค์..ลิขิตร้าย..ให้ตายทั้งเป็นเป็น!   

ไพลหยุดนิ่งฝัน นานนาที หยุดดวงใจนี้ที่โศกตรม 
 เงยหน้าให้หยาดฝนละอองเล็กๆกระทบใบหน้า
ลบรอยหมองไหม้ในใจ ในตาที่ได้พบเห็นมาวันนี้  
ดาวบนฟ้ากว้าง ....ไฉนเล่าถึงดูเศร้า..
ราวร่ำไห้ พอกันกับ คน..กับคืนแรม ในคืนนี้ที่ไร้ใครเคียง...