คิดถึง..คิดถึง..และคิดถึง!

พุด

คิดถึง....... คำเพียงสองคำ 
ที่ทรงพลังอันยิ่งใหญ่ 
รวมความรู้สึกลึกล้ำ มากค่า หลากอารมณ์ มากความหมาย...... 
เป็นคำที่....ทุกคนบนโลกนี้ ต้องเคยพานพบ 
หนีไม่พ้นพอๆกับคำว่ารัก......ที่คู่กันมา..ราวคู่โลก 
ไม่รัก คงไม่คิดถึง.....หรือ.....
เพียงคิดถึง แต่ไม่รัก คงมีบ้างเหมือนกันนะ....ใครกันล่ะ.... ห้ามใจได้....
แค่คิดถึง......ไม่ล้ำเลยเกยต่อไป....มากกว่านั้นเลย.....ดีจัง..... 
คิดถึง.....คน.....วัตถุ.....สิ่งของ...ที่ข้องเกี่ยวเหนี่ยวดวงใจให้เราโหยหา .......... 
คิดถึง......ธรรมชาติ งาม สถานที่ที่เคยรักเคยไป
แล้วใจเราแสนสุขล้ำเกินรำพึงรำพันเฝ้าฝันหา..... 
หรือคิดถึง.....คนที่ผ่านมา.....แล้วผ่านเลยไป....ไม่หวนคืน....... 
คิดถึงใครเอ่ย...ที่อย่างน้อย....เคยให้บทเรียน
ให้จำจด บทที่ทำให้ใจรวดร้าว รานแยกแหลกยับ..... 
อยากบอกว่า.....ขอบใจจริงๆ....เหมือนเพลงพี่เบิร์ด....ที่แทงใจดำ....... 
อกหักครั้งนี้ ฉันมีเธอเป็น ดั่งครู 
สอนฉันให้เข้าใจ..... รักร้าวเป็นเช่นไร......ขอบใจจริงๆ........ 
ฟังทีไร...ก็สอนใจตัวได้เหมือนกัน....ขอบใจจริงๆนะ....... 
บทเรียน.....ในทางลบที่เราน่าจะ......ขอบใจ....คนสอน....
ที่ยอมเสียเวลา....
ดีกว่าเอาปีนไปจ่อ... 
หรือขอด่า....ให้หนำใจ...... 
เพราะคงไม่มีใครอยากแกล้งใคร.....ให้ใจเจ็บช้ำและรานร้าว.....
ถ้าไม่ใช่คนนั้นเกิดมาเพื่ออยากร้ายถ่ายเดียว 
คิดถึง....คิดถึง...คิดถึง.....วัยรุ่น....วัยร้อน...วัยแรง....เรื่องรัก...
และขอมอบกลอนบทนี้ให้นะคะ จำเขามาค่ะ......... 
ให้คิดถึงเพียงใด ใจจะขาด 
ก็มิอาจไปตามความคิดถึง 
ห้ามมาหา แต่ อย่าห้ามความคะนึง 
ตราบใจซึ้ง ดวงนี้ มีพลัง.........(แห่งรัก)นะคะ..... 
คิดถึง....เป็นคำที่คิดถึงได้ ไม่จำกัด จำนวนนับ ไม่ว่ากับคน..
หรือ ทุกสิ่งที่เราอยากจะรักอยากจะคิดถึง 
คิดถึง....บางครั้งก็....ทำให้โลกนี้หม่นมัวชั่ววูบ....
ถ้าเราคิดถึงเขาข้างเดียวแบบข้าวเหนียวนึ่งที่ค้างปี..
แต่บางหนก็ดี.......ถ้าเรา...มีคนแชร์กันคนละครึ่ง...
มีผู้รับ ไม่ใช่มีแต่ผู้ส่ง แล้วหายไปเป็นอากาศธาตุ 
การที่เราคิดถึงใคร และใครคนนั้นก็คิดถึงเราเหมือนกัน
 เป็นความรู้สึกที่ต้องหาคำสวิงๆมาอธิบายความให้ซาบซึ้งถึงใจหน่อยดีไหม......
เหมือนๆกับ...การนอนรอ...วันรุ่งพรุ่งนี้ที่จะได้พบกับหวานใจ 
เป็นความตื่นเต้นที่แสนสวยงามแสนวาบหวามใจ 
สิ่งที่ทำให้ชีวิตเราแย้มยิ้มพริ้มเพรา ลืมโลก 
เมื่อมีร่างงามมาปรากฏตรงหน้า....
หัวใจเราจะชา.....วูบ....วูบ.....วับ....วับ..แต่..ไม่ดับหายไปเสียทีเดียว 
วันนี้....แค่อยากเขียนบอกว่า คำใดในโลกนี้....
ถ้าหัดคิดรู้จัก ใช้ในทางบวก มันจะไม่มีวันกล้ำกราย 
ทำร้ายใจเราได้เลยนะ.....
คำว่าเสียใจ เสียใจ...
ถ้าใจเรา....ยังรู้จักคำๆนี้ก็แสดงว่า ...... 
เรายังมีความอ่อนโยน ละมุนอยู่ ...... 
คิดเสียว่า......เมื่อมีคำว่าเสียใจ....ก็คงต้องมีคำว่าดีใจ...
.เหมือนดังกลางคืนต้องมีกลางวัน 
เหมือนดังมีฉัน.....วันหนึ่งอาจจะมีเธอ....
มีละเมอ....ก็อาจมี...ความจริง....เป็นสัจจธรรม.......นะ 
ยามใด....วันไหน ที่ใจเศร้าหม่นมัวดุจอาทิตย์อับแสง 
หมดเรี่ยวแรงจะสู้โลก ถึงเราจะเหงาใจ 
ไม่มีใครเลย.....ไม่มี.....
แต่...แน่ละหรือ.....
คิดให้ดี เรายังมีโลกนี้ที่แสนงาม แสนสวย 
ให้เราลืมตาตื่นมาดูโลกให้เป็น.....
เรายังมีดวงตา....ยังมีดวงใจที่ยังสามารถมองเห็นงาม 
ตามใจฝันเพื่อนำมาประโลมชีวิตนี้ ให้เย็นรื่นชื่นฉ่ำ ไม่มอดหวัง...... 
รักตัวเอง.....อยู่กับตัวเองให้เป็น........ 
รักโลก.....อยู่กับโลกให้เป็น..... 
รักเพื่อน....อยู่กับเพื่อนให้เป็น..... 
รักธรรมชาติ.....อยู่กับธรรมชาติให้เป็น 
เสพสุนทรีย์ ด้วยดวงใจที่ไม่หวังรานรุก..... 
แล้วบอกกับตัวเองทู้ก ทุกวันนะคนดี....... 
เราโชคดี....ที่ได้สัมผัสแลลืม มองเห็นสิ่งดีๆมาเติมต่อ 
รอไฟฝัน ของชีวิตอีกวัน อีกวัน และอีกวัน 
และแสนดีจัง....ที่ได้รู้จักคำว่าคิดถึง.....ยังมีใครบางคนให้คิดถึง...
ในซอกส่วนลึกนี้ของชีวี ที่แอบๆซุกซ่อนอย่างอ่อนหวาน
 และอ่อนโยน เอาไว้เงียบๆ ล้ำค่า นะที่รัก.........
........

ถึงฟ้าจะกั้น ให้ฉันและเธอไกลกันสุดตา 
หรือว่าภูผาทอดยาวขวางหน้า บังตาแค่ไหน 
แม้นมีทะเล เหลือหยั่งคะเน มากั้นเราไว้ 
อย่าได้ตกใจ... ถึงห่างแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ 
อำนาจใดใด ที่ในโลกนี้ไม่มีความหมาย 
แม้แต่ภูผา ก็ อาจทะลาย มิอาจขวางกั้น 
รักเรามีปีก บินหลีกข้ามฟ้า ไปมาหากัน 
ขอให้รักฉัน...แน่นอนเท่านั้น ฟ้าดินเกรงกลัว........