อย่าเห็นกันดีกว่า!

พุด

ได้อ่านเรื่องของคุณ..มาหลายเรื่องแล้ว รู้สึกประทับใจ อยากรู้จักเป็นส่วนตัวอย่างที่สุดครับ.........
จากแทน...
เมล์ฉบับนี้ ไพลได้รับมานานแล้ว ก่อนที่จะย้ายเวทีมาเป็นนักอยากจะเขียน
หน้าใหม่ในไทยโพเอม..ที่ทำให้ติดหนึบเป็นตังเม..ไม่อยากเร่ร่อนไปหาเวที
แสดงที่ไหนอีก...แล้ว
และเมล์นี้จะทะยอย..มาทุกวันให้ฝันเพ้อหลงละเมอภูมิใจว่าไพลนี้หนา
คือนางในฝัน ในดวงใจ ของใครบางคนที่ซาบซึ้งตรึงใจในผลงานการเขียนของไพล
อยากสารภาพว่า..ถ้าไพลเป็นดวงดอกไม้  คำเหล่านั้นก็ประดุจดังหยาดน้ำทิพย์
น้ำอมฤต ที่นำมารินรดหยดให้ใจดวงร้าวได้เบ่งบานสดชื่นราวได้หยาดละออง
น้ำค้างแสนหวานแตะแต้มกลีบใบและมีค่ายิ่งต่อหัวใจดวงเล็กๆ..ดวงนี้..ที่รักการขีดเขียนเป็นที่สุด..
และไพลคิดว่า..นักอยากจะเขียนหรือกวีกระวาด ในไทยโพเอมทุกดวงใจทุกท่าน
ก็คงคิดเฉกเช่นเดียวกันกับไพลนะคะ
ทุกคนต้องการกำลังใจ พลังใจ เพื่อสร้างสรร สร้างฝัน สร้างผลงาน
จากท่านผู้อ่านทุกท่านที่มีเกียรติ..
จะดีจะร้าย ก็พร้อมทำใจน้อมยอมรับฟัง 
แม้ว่าธรรมชาติมนุษย์นั้น ส่วนมากชอบฟังคำแสนดี คำสรรเสริญเยิรยอ
มากกว่าคำติฉินนินทาว่าร้ายราวสาดโคลนใส่กัน ก็ตามที...
แต่เมื่อ..ก้าวมายืน..แค่ริมๆถนนสายดอกไม้งาม 
เพราะว่าฝีมือยังไม่สามารถก้าวข้ามผ่านขึ้นไปยืนเชิดหน้าบนถนนได้อย่างสมภาคภูมิ
ก็จำต้องฝึกจิต หัดน้อมรับคำติชม เพื่อพัฒนาฝีมือ ฝึกปรือให้ช่ำชองวิทยายุทธิ์
และต้องยอมรับว่า..กว่าสมองน้อยจะค่อยๆก้าวขึ้นไปยืนในถนนสายดอกไม้งามนั้น.
อาจจะต้องมีหนามแหลมคมมาทิ่มแทงใจ ให้เรียนรู้ว่าทุกสิ่งนั้นกว่าจะฝ่าฟัน คว้าฝัน
คว้าดาวดวงมาสู่อุ้งมือเราๆได้นั้น..เป็นเรื่องยากลำบากเป็นยิ่งนัก จนบางครั้งอยากพักใจ
พักเขียน ถอดใจ โยนปากกาไปไกลๆ ยามท้อแท้แพ้พ่าย..
สำหรับไพล...คิดอย่างเจียมตัวเสมอมาว่า..งานของไพลนั้นคล้ายกับงาน
คนช่างฝัน ที่น่าเบื่อเป็นยิ่งนัก เพราะไพลเจตนาพยายามอนุรักษ์ภาษาไทย
ที่คิดเข้าข้างตัวเองว่า สละสลวยค่อนไปทางย้วยยาน..บานตะไท
 อย่างตั้งใจที่จะเขียนแบบนี้อย่างที่สุดแล้ว..
แต่หากสังเกตให้ดี..จะเห็นว่าไพลพยายามสอดแทรกแจกธรรมมะ ธรรมชาติ ธรรมดาๆ
และพยายามบอกให้มีชีวิตงามเรียบง่ายติดดิน มิวิ่งตามแฟชั่นวัตถุ..
ให้ค้นหางามง่าย ใกล้ตัว ใกล้ใจ ที่จีรังถาวรเป็นที่สุด เพียงแค่เรารู้จักเปิดใจ
ไพล..ไม่ค่อยได้ตอบเมล์ใคร ที่เข้ามา แม้กระทั่งคนดีในชีวิตไพล ที่เฝ้าเมล์มามิรู้เบื่อ
จนไพลย้ายวิกย้ายเวบ..
กระทั่งวันนี้ ไพล ก็ยังไม่เคยตอบ ผู้ชายในดวงใจที่สร้างความรู้สึกให้ไพลซึ้งใจอย่างที่สุด
ที่วันนี้..อยากบอกว่า ไพลคิดถึง เขาคนนี้ อย่างที่สุด ยามนี้ยามที่ใจไพลเศร้าสะเทือนใจไหวร้าว
กับคำกับการกระทำที่หยามหมิ่นของใครบางคนอย่างที่สุด..ตลอดเวลา..
ไพล..ไม่ตอบเมล์..มิใช่ไม่สนใจ ไม่ไยดี หรือเพราะว่าหยิ่งยโส..
แต่ไม่ทราบจะบอกอะไรดีนอกจากกล่าวคำขอบคุณ
และไพลรู้ดี..ชีวิตจริงกับชีวิตแห่งโลกฝันนั้น
ต้องแยกให้ออกจากกันโดยเด็ดขาด..
นักเขียนอย่างไพล..ไม่ได้มีชีวิตอะไรที่น่าสนใจ ในโลกจริง
มีเพียงสร้างโลกเงียบงาม เพื่อเก็บไว้สร้างฝันสล้าง จินตนาการรักชังขมขื่น..ชื่นใจ
ไปวันวัน..
จากใจดวงนี้ ที่รักงานเขียน งานฝัน ดั่งดวงใจ..
ที่มิเคยคาดหวังสิ่งใดมากมาย นอกจากได้ระบายใจดวงร้าว มากมีประสบการณ์
ผ่านตัวละคร ตัวอักษร ให้ร้องไห้ ให้เจ็บปวด ให้รานร้าว
 มากเรื่องราวหลากรสที่จำเอาไว้นานเนา จากประสบการณ์จริงเป็นอิงนิยายนิดๆ
และถ้าท่านผู้อ่านอ่านแบบตั้งใจ อ่านแบบคนอ่อนไหว ใจอบอุ่นคงไม่น่าจะคิดทำร้าย
ซ้ำเติมใจดวงนี้ ให้เจ็บหนักยิ่งขึ้นไปอีก 
นอกจากวิงวอน ออดอ้อนให้ช่วยเช็ดหยาดน้ำตา และอ้าแขนโอบกอดปลอบขวัญ 
อย่าได้ทิ้งฝัน แสนสวยแสนดี ในไทยโพเอมนี้ไปนานนิรันดร์ จริงไหมเล่าคนดี..ทุกดวงใจ!

อย่าเห็นกันดีกว่า..
ถ้าเห็นแล้วเอื้อมไม่ถึง
เหมือนมีใครยุดฉุดดึง
ตอกติดตรึงขวางคอยกางกั้น..
ก็คนรักใคร่..
อยากจะใกล้ชิดกัน
เธอ..กลับสลัดตัดฉัน
ทำอย่างนั้น ฉันน้อยใจ..
ได้เห็นกันใกล้ๆ
กลับไกลเหมือนไม่มีหวัง
รักกันคลั่งไคล้กลับชัง
เจ็บประดัง ฉันทนไม่ได้..
ไม่เห็นดีกว่า
ความปรารถนาลดไป
เห็นกันใกล้ชิดไม่ได้
มันดั่งมีไฟไหม้เผาอุรา..
รักก็รู้กันอยู่ว่ารัก
มันปรารถนายิ่งหนัก
ต้องมาฝืนหัก
เหมือนสุดฟากฟ้า..
ฉันคงอกหัก
เพราะฉันรักเธอมากกว่า
นิดเดียวฉันยังไม่กล้า
จะทำให้เธอช้ำใจ..
อย่าเห็นกันดีกว่า..(ซ้ำ)
ถ้าเห็นแล้วอดไม่ไหว
เดี๋ยวเธอไม่คิดชอบใจ
โกรธเคืองไปฉันคงระทม..
เจ็บจนเหลือเจ็บ
กลืนเก็บเป็นแผลระบม
ไว้วันที่ฉันได้ชม
จะชื่นให้สมให้สาแก่ใจ!