ความเหงาเป็นเช่นเพื่อนเยือนเสมอ สงสารเธอเจอเศร้าเปล่าเปลี่ยวยิ่ง อยากปลอบขวัญวันหลายหนจนสุขจริง เธอยากนิ่งวิ่งอุตลุดสุดอ้างว้าง ฉันจึงต้องลองใจให้เธอหลง เธอนั้นคงปลงใจไม่ไกลห่าง ของขวัญฉันนั้นให้ไม่จืดจาง รักเราสร้างสางใหม่ให้ยั่งยืน วันนี้นั้นฉันเธอเพ้อหากัน แทบทุกวันฉันใกล้ไม่เคยฝืน เธอช่างพลอดกอดฉันไว้ไปทั้งคืน เราสองยืนยื่นสุขสนุกด้วยกัน โธ่เด็กน้อยกลอยใจในดวงจิต ไม่เคยคิดติดใจใฝ่เหหัน แต่การงานบานตะไทเพื่อใครกัน เพราะเธอนั้นฉันทนจนน้อยใจ