นั่งลงข้าง เตียงคนไข้ แล้วใจหาย นี่ตัวฉัน ทำสิ่งใด ลงไปหนา เห็นสายยาง ที่โยงยั้ง รั้งชีวา หยาดน้ำตา ทะลายล้น สุดทนมอง เครื่องช่วยวัด ประกาศผล บนจอเครื่อง ถุงโลหิต ขนาดเขื่อง ช่วยปกป้อง สายน้ำเกลือ จุนเจือไว้ ได้ประคอง ชีพจร วอนขอร้อง เต้นต่อไป หัวใจเอย แม้จะเหนื่อย อีกสักนิด ฉันคนนี้ ยังทวงสิทธิ์ แทนเห็นไหม นะ ขอร้อง ไม่ต้องใช้ เครื่องกลไก ทุกทุกสาย ต่อผ่านใจ ฉันถึงเธอ ขอโทษนะ คนแสนดี ของดวงใจ ต่อนี้ไป เฝ้าเคียงกาย ไม่พลั้งเผลอ สายสีแดง เพียงเส้นเดียว เกี่ยวโยงเธอ พร้อมเสมอ ถ่ายเทให้ ด้วยใจจริง ประคองกาย ให้ลุกนั่ง รั้งรอก่อน จงพักผ่อน เพื่อเพิ่มแรง สู้ทุกสิ่ง ห้องสี่เหลี่ยม ไม่จำเป็น เข้าพักพิง เตียงคนไข้ จงละทิ้ง อย่ามองมัน ฉันจะเป็น เช่นสายยาง ระโยงใย เป็นทุกสิ่ง ที่ขาดหาย ให้เธอนั้น สายสีแดง แห่งเข้าใจ ไร้ขอบกัน หายไวไว นะจอมขวัญ ฉันรอเธอ......
เพียงฝัน 23 มิ.ย. 2546 17:56 น. - ID 35618 
2344
2
0
23 มิถุนายน 2546 23:56 น. - comment id 149253
โดนใจจัง...คนไข้หายป่วยเป็นปลิดทิ้ง
27 มิถุนายน 2546 17:35 น. - comment id 149973
กระจกเรือนใจ. นับเม็ดฝนโปรยเปื้อนเรือนกระจก โชยมาตกหยดมาข้างหน้าต่าง ยังเกาะกุมความจำเหมือนน้ำค้าง ที่อ้างว้างหยาดเยื่อเอื้ออาทร เช็ดกระจกที่เปื้อนบานเลื่อนนั้น ในใจพลันตระหนกกระจกหลอน เห็นใบหน้าคนเศร้าแล้วร้าวรอน ยังสะท้อนความจำอันรำไร อารมณ์ดีคนนี้ถึงทีเศร้า รู้หรือเปล่าฝนพรำ...น้ำตาไหล กระจกฝ้าคอยเลื่อนภาพเตือนใจ บันทึกไว้แสนสวยด้วยแววตา เป็นเพียงฝันในใจให้ป้องปก มีกระจกใสใสใส่รักษา ประดับไว้ในใจมาหลายครา กลัวแต่ว่าเธอเลือน...สะเทือนใจ อ่านบทกลอนซึ้งค่าทุกครานั้น เธอเพียงฝันย้ำว่ากลับมาใหม่ เปิดกระจกห่วงหวงยอดดวงใจ ม่านใสใสซึมมาน้ำตาคลอ วันคืนผ่านเรือนกระจกยังปกปัก ยังจงรักไม่คลายรู้ไหมหนอ ถ้าเธอรู้รับได้ไม่ย่อท้อ จะเปิดรอเรือนใจไม่ห่างเลย... แม้ห่างไกล แต่ใจผูกพัน คิดถึงเสมอ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
