มันเจ็บเข้าใจไหม?

พี่ดอกแก้ว

เพียรสลักรอยใจให้งามงด 
บริสุทธิ์หมดจดดุจสีขาว 
เติมแต้มฝันเพิ่มสีสวยด้วยแสงดาว 
จนเธอพราวพร่างฟ้าน่าชื่นชม 
จะเหนื่อยสักเพียงไหนไม่เอ่ยถ้อย 
แม้เพียงคำเล็กน้อยที่ขื่นขม 
ก็เก็บไว้ในใจไม่ปรารมภ์ 
หวังเธอได้สุขสมสง่างาม
หวังเพียงเป็นผู้ขจัดปัดขวากหนาม 
แปรเปลี่ยนสิ่งเลวร้ายให้สวยงาม 
อยู่ด้านหลังทุกยามคอยดูแล 
วันนี้เธอเป็นดาราสง่าศักดิ์ 
ฉันมองดูอย่างจงรักภักดีแท้ 
เธอกลับเมินหมางไปไม่เหลือบแล 
ไม่มีค่าให้แยแสไม่เป็นไร 
ใจดวงนี้ไม่มีคำรำพัน 
ให้เธอหวนคืนวันกลับมาใหม่ 
ขอเพียงเธออย่าแล้งในน้ำใจ 
เชือดเฉือนฉันให้หมองไหม้ด้วยวาจา 
ไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไรหรอก 
แต่อย่ายอกย้อนกันฉันถือสา 
ที่เธอเคยช่วยฉันแต่ก่อนมา 
ไม่อาจเทียบคุณค่าที่ให้เธอ 
เธอโอ่อ่าอวดองค์ทรงยศศักดิ์ 
บนเวทีที่เจนจัดอยู่เสมอ 
ฉันมิใช่ดาราเฉกเช่นเธอ 
ทำหน้าเซ่อหน้าเศร้าเอาคะแนน 
น้ำตาฉันรินไหลเพราะใจราน 
ได้มาพบคนพาลใจร้ายแสน 
ไม่เห็นค่าคุณใครให้ตอบแทน 
กลับโลดแล่นทำร้ายใจให้พังภินท์ 

เพียรสลักรอยใจให้งามงด 
เพิ่งรู้ว่าได้จรดบนแผ่นหิน 
ไม่อาจจารจารึกใจให้เธอชิน 
กับรสกลิ่นของความดีที่ฉันปอง