รอยอุ่นของวันวานเป็นที่มาของฤดูกาลความเหงา ใบไม้ร่วงแผ่วเบา..พร้อมหัวใจว่างเปล่าที่อ่อนไหว เหตุผลนี้หรือเปล่าที่ทำให้ความเศร้ามีอิทธิพลต่อใจ ยิ่งเข้มแข็งเท่าไหร่ ยังอ่อนล้าหม่นไหม้เท่ากัน เขาว่าคนเราควรเรียนรู้ที่จะเจ็บล้า เพื่อวันหนึ่งจะได้กล้า..และยืนอยู่ตรงหน้าความฝัน แต่การที่ใครสักคนไม่เห็นค่า..ทิ้งความเหว่ว้าไว้ให้กัน มันยิ่งทำให้ฉัน ไม่มีแม้ความฝันจะให้เดินทาง ฉันเจ็บ..แต่ไม่รู้จะเจ็บเพื่ออะไร เมื่อวันเข้มแข็งของใจ..อยู่แสนห่าง ห่างจนฉันรู้สึกว่าไม่มี..ไม่มีทาง ที่ความอ้างว้าง จะเบาบางจากใจ ทุกวันนี้..ฉันยังอยู่กับความทรงจำ ที่อาจทำให้ความเจ็บช้ำทวีความหวั่นไหว แต่มันเป็นความสุขสุดท้าย ที่เหลือจากการตายของหัวใจ อาจคล้ายไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไป..แต่วันนี้ยังหายใจ เพื่อรักเธอ
16 มิถุนายน 2546 14:01 น. - comment id 147431
vn,..................................vอืม...................เพราะจัง คิดถึงหวานด้วย
16 มิถุนายน 2546 14:47 น. - comment id 147439
พี่กอล์ฟ เป็นไงบ้าง msn เล่นไม่ได้อ่ะ ตอนนี้
16 มิถุนายน 2546 15:24 น. - comment id 147454
แต่มันเป็นความสุขสุดท้าย ที่เหลือจากการตายของหัวใจ อาจคล้ายไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไป..แต่วันนี้ยังหายใจ เพื่อรักเธอ เก่งมาก ชอบจังเลย... ขอเก็บในหน้าส่วนตัวนะ
16 มิถุนายน 2546 15:39 น. - comment id 147460
กลอนบทนี้ โดนใจอย่างจัง ขออนุญาตเก็บไว้ในกลอนที่ชอบนะค่ะ
16 มิถุนายน 2546 15:48 น. - comment id 147466
ขอบคุณค่ะ ดีใจดีจัง
17 มิถุนายน 2546 00:37 น. - comment id 147638
นี่นู๋..แต่งได้ขนาดนี้ยังเรียกว่าแต่งไม่ค่อยได้อีกเหรอจ๊ะ.... เหอ ๆๆๆ ออกจะเก่งและเพราะขนาดเนี๊ยะ.... ^_^
17 มิถุนายน 2546 01:27 น. - comment id 147654
ละเมียดละไมเนียนละออในใจมากเลยค่ะบทนี้
25 สิงหาคม 2546 16:17 น. - comment id 162807
ตบมือจ๊ะ..........
5 มกราคม 2549 08:51 น. - comment id 175547
ชอบจัง เพราะอ่ะ ..หวานฝีมือไม่เคยตกหรอก ..เรามั่นจัย
10 กรกฎาคม 2547 14:20 น. - comment id 283162
ขอบคุณมากค่ะ