ปรากฎเเห่งสววรค์

ชุมพา

                        โอ้กี่คืนกี่ยามเเห่งรัตติ    
                    ดวงศศิพรางพร่างได้อับเเสง     
                    ช่างอ้างว้างหวิววิเวกในเดือนเเรม
                    มีเเต่ดาววับเเวมกลางนภา
                                    
                    ฉันรอร้างด้วยใจที่หมองเศร้า                                                    
                   ใครจะเข้าใจฉันบ้างเล่าหนา
                  รอวันเเล้ววันเล่าเฝ้ารอมา              
                  อยากตะกายว่ายฟ้าไปหาจันทร์
                  เเม้มีปีกแสนพิสุทธ์จะโบยบิน    
                   ดังวิหคผกผินสู่สวรรค์
                   เหล่าเมฆาคงสดสีดั่งอำพัน            
                    ขอจากเเผ่นดินนั้นให้ห่างไกล
                      แว่วเสียงใสบรรเลงให้ก้องโสต                    
                       ไร้เสียงโอดครวญครางละห้อยไห้
                       เป็นดินเเดนเเมนสรวงนภาลัย     
                       อิ่มเอิบใจด้วยรักล้นพ้นวิญญาณ 
                         แต่ยามนี้อยู่ยงบนปฐพี                                
                       ยังอยู่ในสถานที่น่าสงสาร
                       ขอดำรงชีพด้วยความดีงาม                          
                       ปัจฉิมยามใฝ่ฝันแคว้นเเดนเบื้องบน
                                     วันคืนอาจหมุนเพี้ยน              เปลี่ยนผัน
                                  ความรักคงอยู่ยัน                      โลกสิ้น
                                  ความตายอาจพรากฉัน                จากเธอ  ไกลนา
                                  แม้จักต้องเดดิ้น                        สุดท้ายพบกัน