นิทานของวนุษย์ บทที่5 : ใครๆก็หลีกภัย
เจ้าขาว
บินหลาเดน...บินไปก่อน
ซัดขาว...ดำดินตามไป
วนุษย์GMO...วิ่งไปตามถนน
ไร้ร่องรอย
ไร้ศพ
ไม่น่าเชื่อ...แต่ต้องยอมรับพวกเค้าจากไปแล้ว
หมอฆ่าภรรยา
ลูกนักการเมืองฆ่าตำรวจ
ตำรวจฆ่าลูกนักค้ายาเสพย์ติด
เต็มไปด้วยหลักฐาน
มีศพ
ไม่น่าเชื่อ...แต่ต้องยอมรับพวกเค้ารอดตัวอีกแล้ว
กว่า2ล้านฝีเท้าวิ่งเข้าป่าอย่างกลมกลืน
มีเท้าเพียงบางคู่ที่เดินออกมา
แม้จะเย็นลมป่าแค่ไหน...แต่ภัยมันเยอะหลีกไม่ไหวจริงๆ
เมื่อคณะติดตามใกล้เข้ามา
วนุษย์ทั้งหลายหยุดนิ่ง...คนเข้าใจว่าเป็นป่า
คนสูญเสียการรับรู้ธรรมชาติที่แท้จริงไปนานแล้ว
วนุษย์ยอมรับวนุษย์GMO
ธรรมชาติยอมรับความแตกต่างทั้งหลาย
คนเท่านั้นที่เปลือกต่างสีนิดเดียวก็ไม่ได้
อะไรก็คงเรียบร้อยดี
ถ้าเกิดขึ้นมาแล้วก็ปล่อยๆมันไป
แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น
ถ้าพวกวนุษย์GMOกบฏ
วนุษย์ธรรมดาอาจจะรักสงบ
แต่วนุษย์GMOไม่มีใครรับประกัน
วนุษย์GMOกว่าล้านที่คนเพาะขึ้นมา
กลายเป็นกำลังพลมหาศาล
คุณพุ่มไม้กลัวเหมือนที่คุณพ่อคุณพุ่มไม้กลัวซัดขาว
นายกฯจัดเวิร์คช็อปทันควัน
จัดมาหลายครั้งแล้ว
แต่ครั้งนี้นายกสัญญาว่าจัดแล้วจะทำงานจริงๆ
ประชุมใหญ่โตมาจากทุกหน่วยงาน
นายกฯกำชับอาหารเที่ยงเป็นเย็นตาโฟ
แต่ผู้ร่วมงานกินเกาเหลากันทั้งนั้น
นายกฯหน้าเหลี่ยมไม่ใช่ลูกคุณพุ่มไม้(ไม่กลัวด้วย)
ไม่เหมือนนายกฯช่างหลีกที่ตอนนี้หลีกไปเป็นที่ปรึกษาแล้ว
แต่นายกฯหน้าเหลี่ยมกตัญญูต่างหาก
ประชุมเป็นเดือนกว่าจะจบ
เพราะย้ายที่ประชุมไปเรื่อยตามนโยบายประชุมสัญจร
ลำบากนายกฯต้องนั่งเครื่องบินเจ็ดตามไป
สหประชาชาติก็มีมติ
แต่ไม่มีใครฟัง
คุณพุ่มไม้แกตะโกนกลบซะดัง...สงครามมมมมมมมมมมมมมมมมม
/(-_-)