วันนี้...ฟ้าสีเหงา ไม่รู้ฟ้าเศร้าเพราะเรา หรือเราเศร้าเพราะฟ้า การเดินทางของบางสิ่งที่จากไป..ไม่กลับมา ต่างกับบางสิ่งที่ทุกเวลายังอยู่กับเรา แม้วันที่ดวงตาไม่มีน้ำตา..ก็อ่อนแอได้ อยู่คนเดียวมากเกินไป..จนกลายเป็นอยู่กับความเศร้า ไม่เคยรู้ว่าหัวใจ..บางจังหวะก็เต้นไหวแผ่วเบา คล้ายจะบอกว่าปวดร้าว..และอยากหยุดหายใจ ไม่เคยอ่อนแอเท่าวันนี้มาก่อน..ในชีวิต ไม่เคยแม้แต่จะคิด..ว่าจะทำผิดต่อการอยู่ได้ รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้ชีวิตอ่อนแอไม่แพ้หัวใจ.. แหงนหน้ามองฟ้า ไขว่คว้าหาใคร..ทั้งที่กำลังหายใจด้วยตัวเอง
17 พฤษภาคม 2546 00:44 น. - comment id 138804
ใช่..พี่ต้องรีบคืนดีกับตัวเองแล้วล่ะ ทำผิดต่อมันมามาก....
17 พฤษภาคม 2546 01:07 น. - comment id 138814
สู้ต่อไป..สักวันฟ้าคงยิ้มให้เรา หรือไม่เราก็คงยิ้มให้กับฟ้า
17 พฤษภาคม 2546 01:54 น. - comment id 138829
ชอบนอนนิ่งนิ่งในความสงบเงียบ ฟังสรรพเสียงของใบไม้ไหว สายลม เสียงนกร้องเสียงฝนตก พายุ และทุกสรพเสียงที่เป็นเสียงธรรมชาติ จะมีความสุขในใจลึกมากจนน้ำตาซึมซึ้งกับความเย็นในใจนั้น ที่ก่อตัวด้วยสามัญจากเนื้อใจนวลละมุน..
17 พฤษภาคม 2546 05:18 น. - comment id 138842
เอาใจช่วยด้วยคนค่ะ แบบว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนดีกว่าเนอะ
17 พฤษภาคม 2546 11:33 น. - comment id 138902
อาจเป็นว่า ฟ้าเศร้าเพราะเขา.....รักรึ เราเศร้าเพราะฟ้า......รึรัก หายใจบ้างบางเวลา......รักรึ กลัวว่าเขาลืมหายใจ......รึรัก ห่วงนิ
17 พฤษภาคม 2546 12:22 น. - comment id 138911
ไม่ได้เห็น การ ต่อ กลอน ของคุณ กับ แพรวา นาน แล้ว นะ ครับ ยังแคร์-แพรวา ^____^
17 พฤษภาคม 2546 17:56 น. - comment id 138966
เป็นห่วงนะคะ กลอนเศร้าจัง
17 พฤษภาคม 2546 22:36 น. - comment id 139030
ขอบคุณค่ะ..ทุกคน ปล. เราแต่งกันเสมอๆเลยนะ จริงมั๊ยพี่แพรวา อิอิ
2 มิถุนายน 2546 22:36 น. - comment id 142680
เฮ้อ !! ไม่รู้ทำไมอ่านจบแล้วถึงถอนหายใจ...
27 สิงหาคม 2546 16:34 น. - comment id 144949
แวะมาค่ะ