เตมีย์คำกลอน : เตมีย์ใบ้

ราม ลิขิต

นับเนื่องจากนั้นทุกวันมา  
เอกองค์กุมาราวางท่าสม
คู้คิงพิงค้างสรรพางค์คม   
เค้เก้ตัวกลมจนนมงง
สังเกตกิริยาดูว่าแปลก   
ต่างแตกปกติดำริหลง
มือไม้หงิกงอไม่ต่อตรง   
ขาแข้งแครงคงดูก่งกรอ
ไม่รู้ไม่รับประทับนิ่ง   
อึงอิงไอ้อีไม่อี๋อ๋อ
สะดุ้งแม้นิดยังคิดพอ   
นี่พ่อเงียบงันจนพรั่นใจ
จึงทูลจันทาพระเทวี   
ว่าองค์เตมีย์นี่ไฉน
จู่จู่พระคุณไม่วุ่นใคร   
หม่อมฉันหวั่นภัยให้เกรงการ
กลัวเกิดโรคาพยาธิ์พาธ   
กลัวนาถต้องกลีธรณีสาร
หรือว่านมเน่าอีเต้ายาน   
ยัดเยียดเสียดทานกุมารเมา
แม่นมรมคำชักพร่ำเพรื่อ   
แทงเถือกล่าวโทษพาโจทก์เหมา
ต่างเถียงเกี่ยงกันไม่บันเบา  
ถึงเข้าขั้นมีจะตีกัน
จอมนางหย่าทัพระงับศึก   
ตรองตรึกนึกมีฤดีหวั่น
หมอหลวงให้หามาโดยพลัน  
นางแจ้งราชันย์ในทันที
กราบทูลต้นสายและปลายเหตุ  
ภูธเรศตกใจเหมือนไฟจี้
รุดสู่ชั้นในไม่รอรี   
เห็นลูกยามีดุษณีกาย
ดำรัสตรัสถามผู้พราหมณ์แพทย์  
ออดแอดบอกดูตามรู้หมาย
ลูกข้าเงียบงันอันตราย   
ดีร้ายเจ็บนั้นเป็นฉันใด
หมอเฒ่าเข้าตราคลำหาตรวจ  
สำรวจถี่ถ้วนกระสวนไข้
ไม่พบสมุฏฐานชักง่านใจ   
ดูหนอนอกในก็ให้ดี
ตำราร่ำเรียนก็เพียรหมด   
ไส้สาวกี่ขดจรดขี้
คงเป็นโรคใหม่ไม่เคยมี   
โอ้หนอข้านี้สิ้นวิชา
จึงกราบทูลองค์พระทรงเดช  
อันเหตุแห่งโรคที่โยคหา
สันนิษฐานไม่ได้ไร้ตำรา   
ขอพระกรุณาให้ข้าลอง
วางกลค้นกายอุบายก่อ   
ร้ายหนีดีพอบ่งหน่อหนอง
พระเตมีย์ใบ้ไร้ลบอง   
จำต้องวางการควานคำนวณ/.