มองตะวัน ลับลา จากฟ้ากว้าง เหงาจนคว้าง คิดถึง วันซึ้งหวาน อ้อมอกอุ่น กรุ่นใจ ได้พบพาน อีกหลายกาล กว่าวนมา สบตากัน อย่าห่วงเลย ถึงพราก จากไกลโพ้น อยู่ทางโน้น ให้สัญญา ตรึงตราฉันท์ ดั่งอยู่เคียง กับคุณ อุ่นใจพลัน ให้เหมือนจันทร์ คู่ดาว พราวพรรณราย คืนใดฟ้า มืดมิด จิตของฉัน ฝากดารา เงียบงัน ไร้จันทร์ฉาย กระซิบแผ่ว ริมแก้ม แย้มยิ้มพราย อิงแอบกาย ชิดใกล้ ให้ยินยล คืนใดฟ้า สว่างใส ใจของฉัน ฝากดวงจันทร์ ทอแสงทาบ อาบเวหน อุ่นไอรัก กรุ่นไกล ให้เวียนวน รอบกายคน แสนดี ตีตราจอง คืนฝนตก อกเอย เคยซุกกอด คำหวานพลอด รำพันหวง ทวงเจ้าของ ยามไกลห่าง ฝนบ่า น้ำตานอง ฝันใฝ่ปอง ประทับอยู่ เคียงคู่คุณ เมื่ออรุณ รุ่งสาง ฟ้าจางแจ้ง ฉันคือแสง ทิวาวัน สาดนำหนุน เหงาไหม หนาวไหม เหนื่อยไหม คนการุณย์ รอบตัวคุณ จะมีฉัน โปรดมั่นใจ
..สีน้ำฟ้า.. 4 พ.ค. 2546 20:24 น. - ID 33471 
1064
24
0
4 พฤษภาคม 2546 20:52 น. - comment id 135270
แล้วไหนล่ะ ข้าวไข่เจียว อิอิ
4 พฤษภาคม 2546 20:55 น. - comment id 135271
ตาย ๆๆๆๆ ให้กาแฟ ขาดข้าวไข่เจียว .. นึกว่าคุณนายเสกจะลืม...แม๊..ประเทศไทยเถอะ.. เฮ้ออออ... นี่ ๆ สีน้ำฟ้า.. จะกลายเป็นสีน้ำเน่าแล้วนะ.. ถูกคุณนาย..กระหน่ำซ้ำเติมอยู่เนี่ย.. ((((ไม..อากาศร้อนจังนิ..ฝนพึ่งตกแท้ ๆ ))))
4 พฤษภาคม 2546 21:12 น. - comment id 135272
อิอิอิ น่ารัก ชอบ .................................................... :)
4 พฤษภาคม 2546 21:19 น. - comment id 135279
มาแวะเยี่ยมจ้า เพิ่งรู้ว่า....สีน้ำฟ้า...เป็นคนอ่อนหวาน อิอิอิ...เลยต้องเติมหวานอยู่เรื่อยๆ @^_^@
4 พฤษภาคม 2546 21:21 น. - comment id 135280
แม้ตะวัน ลับลา ตายังหวาน ลมพัดผ่าน ไหวไหว ใจยังอุ่น เดือนดารา พราวแสง ส่องละมุน คนเคยคุ้น เคียงใจ หวานให้พอ... มาช่วยเติมหวาน *^_^*
4 พฤษภาคม 2546 21:42 น. - comment id 135291
** ขอบคุณที่แวะมาเยือนค่ะ..หลิน.. ** ผีเสื้อปีกบาง.. สีน้ำฟ้า.. หวานได้เป็นบางวันเท่านั้นเองอ่ะจ้ะ.. ปกติแล้วเศร้าเป็นอาชีพ ** ดีใจที่ชอบค่ะ..ฟองอากาศ วันนี้ไปซนแถวไหนมารึเปล่าจ้ะ..
4 พฤษภาคม 2546 22:06 น. - comment id 135304
^__^
4 พฤษภาคม 2546 22:22 น. - comment id 135314
อิอิอิ ป่าวน๊าาา.... :D ...................................................... :)
4 พฤษภาคม 2546 22:59 น. - comment id 135327
ขออิซูลินหน่อย เบาหวานกำเริบ Yet once more, O ye laurels and once more Ye myrtles brown, with ivy never sere, I come to pluck your berries harsh and crude, And with forced fingers rude, Shatter your leaves before the mellowing year. Bitter constraint, and sad occasion dear, Compels me to disturb your season due; For Lycidas is dead, dead ere his prime, Young Lycidas, and hath not left his peer. Who would not sing for Lycidas? He knew Himself to sing, and build the lofty rhyme. He must not float upon his watery bier Unwept, and welter to the parching wind, Without the meed of some melodious tear. Begin then, sisters of the sacred well That from beneath the seat of Jove doth spring, Begin, and somewhat loudly sweep the string. Hence with denial vain, and coy excuse; So may some gentle Muse With lucky words favor my destined urn, And as he passes turn, And bid fair peace be to my sable shroud. For we were nursed upon the selfsame hill, Fed the same flock, by fountain, shade and rill. Together both, ere the high lawns appeared Under the opening eyelids of the morn, We drove afield, and both together heard What time the grayfly winds her sultry horn, Battening our flocks with the fresh dews of night, Oft till the star that rose an evening bright Toward Heavens descent had sloped his westering wheel. Meanwhile the rural ditties were not mute, Tempered to th oaten flute, Rough satyrs danced, and fauns with cloven heel From the glad sound would not be absent long, And old Damoetas loved to hear our song. But O the heavy change, now thou art gone, Now thou art gone, and never must return! Thee, shepherd, thee the woods and desert caves, With wild thyme and the gadding vine oergrown, And all their echoes mourn. The willows and the hazel copses green Shall now no more be seen, Fanning their joyous leaves to thy soft lays. As killing as the canker to the rose, Or taint-worm to the weanling herds that graze, Or frost to flowers that their gay wardrobe wear, When first the white thorn blows; Such, Lycidas, thy loss to shepherds ear. Where were ye, nymphs, when the remorseless deep Closed oer the head of your loved Lycidas? For neither were ye playing on the steep, Where your old Bards, the famous Druids lie, Nor on the shaggy top of Mona high, Nor yet where Deva spreads her wizard stream: Ay me! I fondly dream Had ye been therefor what could that have done? What could the Muse herself that Orpheus bore, The Muse herself, for her inchanting son Whom universal Nature did lament, When by the rout that made the hideous roar, His gory visage down the stream was sent, Down the swift Hebrus to the Lesbian shore? Alas! What boots it with uncessant care To tend the homely slighted shepherds trade. And strictly meditate the thankless Muse? Were it not better done as others use, To sport with Amaryllis in the shade, Or with the tangles of Neaeras hair? Fame is the spur that the clear spirit doth raise (That last infirmity of noble mind) To scorn delights, and live laborious days; But the fair guerdon when we hope to find, And think to burst out into sudden blaze, Comes the blind Fury with th abhorréd shears, And slits the thin spun life. But not the praise, Phoebus replied, and touched my trembling ears; Fame is no plant that grows on mortal soil, Nor in the glistering foil Set off to th world, nor in broad rumor lies, But lives and spreads aloft by those pure eyes, And perfect witness of all-judging Jove; As he pronounces lastly on each deed, Of so much fame in Heaven expect thy meed. O fountain Arethuse, and thou honored flood, Smooth-sliding Mincius, crowned with vocal reeds, That strain I heard was of a higher mood. But now my oat proceeds, And listens to the herald of the sea That came in Neptunes plea. He asked the waves and asked the felon winds, What hard mishap hath doomed this gentle swain? And questioned every gust of rugged wings That blows from off each beakéd promontory; They knew not of his story, And sage Hippotade their answer brings, That not a blast was from his dungeon strayed, The air was clam, and on the level brine, Sleek Panope with all her sisters played. It was that fatal and perfidious bark Built in theclipse and rigged with curses dark, That sunk so low that sacred head of thine. Next Camus, reverend sire, went footing slow, His mantle hairy, and his bonnet sedge, Inwrought with figures dim, and on the edge Like to that sanguine flower inscribed with woe. Ah! who hath reft, quoth he, my dearest pledge? Last came and last did go The pilot of the Galilean lake, Two massy keys he bore of metals twain (The golden opes, the iron shuts amain). He shook his mitered locks, and stern bespake: How well could I have spared for thee, young swain, Enow of such as for their bellies sake, Creep and intrude, and climb into the fold! Of other care they little reckoning make, Than how to scramble at the shearers feast, And shove away the worthy bidden guest. Blind mouths! That scarce themselves know how to hold A sheep-hook, or have learned aught else the least That to the faithful herdmans art belongs! What recks it them? What need they? They are sped; And when they list, their lean and flashy songs Grate on their scrannel pipes of wretched straw. The hungry sheep look up, and are not fed, But swoln with wind, and the rank mist they draw, Rot inwardly, and foul contagion spread, Besides what the grim wolf with privy paw Daily devours apace, and nothing said. But that two-handed engine at the door Stands ready to smite once, and smite no more. Return, Alpheus, the dread voice is past, That shrunk thy streams; return, Sicilian muse, And call the vales, and bid them hither cast Their bells and flowerets of a thousand hues. Ye valleys low where the mild whispers use, Of shades and wanton winds, and gushing brooks, On whose fresh lap the swart star sparely looks, Throw hither all your quaint enameled eyes, That on the green turf suck the honeyed showers, And purple all the ground with vernal flowers. Bring the rathe primrose that forsaken dies, The tufted crow-toe, and pale jessamine, The white pink, and the pansy freaked with jet, The glowing violet, The musk-rose, and the well attired woodbine. With cowslips wan that hang the pensive head, And every flower that sad embroidery wears: Bid amaranthus all his beauty shed, And daffadillies fill their cups with tears, To strew the laureate hearse where Lycid lies. For so to interpose a little ease, Let our frail thoughts dally with false surmise. Ay me! Whilst thee the shores and souding seas Wash far away, whereer thy bones are hurled, Whether beyond the stormy Hebrides, Where thou perhaps under the whelming tide Visitst the bottom of the monstrous world; Or whether thou, to our moist vows denied, Sleepst by the fable of Bellerus old, Where the great vision of the guarded mount Looks toward Namancos and Bayonas hold; Look homeward angel now, and melt with ruth: And, O ye dolphins, waft the hapless youth. Weep no more, woeful shepherds, weep no more, For Lycidas your sorrow is not dead, Sunk though he be beneath the watery floor, So sinks the day-star in the ocean bed, And yet anon repairs his drooping head, And tricks his beams, and with new spangled ore, Flames in the forehead of the morning sky: So Lycidas sunk low, but mounted high, Through the dear might of him that walkd the waves, Where, other groves and other streams along, With nectar pure his oozy locks he laves, And hears the unexpressive nuptial song, In the blest kingdoms meek of joy and love. There entertain him all the saints above, In solemn troops and sweet societies That sing, and singing in their glory move, And wipe the tears forever from his eyes. Now, Lycidas, the shepherds weep no more; Henceforth thou art the genius of the shore, In thy large recompense, and shalt be good To all that wander in that perilous flood. Thus sang the uncouth swain to thoaks and rills, While the still morn went out with sandals gray; He touched the tender stops of various quills, With eager thought warbling his Doric lay: And now the sun had stretched out all the hills, And now was dropped into the western bay; At last he rose, and twitched his mantle blue: Tomorrow to fresh woods, and pastures new. - เพิ่งกลับจาก แอลเอ ขออภัยที่ฝรั่งจ๋าไปหน่อย 55555
4 พฤษภาคม 2546 23:41 น. - comment id 135346
หน้าส่วนตัว
โ ห๊ ะ ๆ ๆ ๆ ค อ ม เ ม น ท์ อ า ไ ร ค่ ะ ใ จ ร้ า ย ม ะ ย อ ม เ เ บ่ ง ปั น ค น ข้ า ง ๆ อ่ า น บ้ า ง อิ อิ . . .
ล า ย ต า ไ ป ห ม ด. . .
ก ล อ น พี่ แ จ ม บ ท นี้ อ่ า น เ พ ลิ น เ ล ย ค่ ะ. . .
=^________^=
5 พฤษภาคม 2546 00:12 น. - comment id 135355
พี่ไอซ์..เค้าอัดอั้นอ่ะน้องนก..ทำใจแล้วค่ะ..ขอไปงมดิคก่อนนะ
5 พฤษภาคม 2546 00:13 น. - comment id 135356
แอลเอของเพ่อั๊ยซ์น่ะ ร้อยเอ็ด อิอิ มิน่าเล่าเราหวานติดใครมา อิอิ
5 พฤษภาคม 2546 00:15 น. - comment id 135358
อิอิ
5 พฤษภาคม 2546 00:16 น. - comment id 135359
เอริ้กกกกก กก กกกก อิ่มเค้กจังเลย มาเจอของหวานอีกแล้ว สงสัย จาอ้วนเอาอ้วนเอาซะแล้ว เอิ้กกกก ก กก ก มาชิมของหวานจ้ะพี่แจม อร่อยด้วย อยากทำของหวาน อย่างนี้บ้างจัง
5 พฤษภาคม 2546 00:39 น. - comment id 135367
อ่ะนะ..เจ้าเก่ง.. ไปจิ.. ชงโอวัลตินหวาน ๆ ให้.. ดึกแล้ว..อะไรอุ่น ๆ สักหน่อยนะ
\\
//
// //
\\ \\
!^o^ ////////////////////// ^o^ !
! ^o^ ^o^ !
!^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ]]]]]]]]]]
! ^o^ ! ]]]
!^o^ ^o^ ! ]]]
! ! ]]]
[^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^]]]]]]]]]]]]
--------------------------------------------------/
5 พฤษภาคม 2546 01:08 น. - comment id 135375
ขอสักแก้วสิคะ
5 พฤษภาคม 2546 03:32 น. - comment id 135388
ขอด้วยคน แก้วดิ
5 พฤษภาคม 2546 03:35 น. - comment id 135389
//
// //
\\ \\
!^o^ ////////////////////// ^o^ !
! ^o^ ^o^ !
!^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ]]]]]]]]]]
! ^o^ ! ]]]
!^o^ ^o^ ! ]]]
! ! ]]]
[^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^ ^o^]]]]]]]]]]]]
--------------------------------------------------/
.. อย่าแย่งกันนะคะ.. ให้คนละแก้วค่ะ.. วางซ้อนมุมกันอยู่ นิ คุณนายเสก อย่าแย่งน้องเค้านะ..
5 พฤษภาคม 2546 04:20 น. - comment id 135395
แล้วอย่าหยิบผิดล่ะ ของน้องเค้าโอวัลติน.. ของคุณนายเสกน่ะ คาปูชิโน่.. ฮ๊าวววว... ง่วงแระ.. แจมไปนอนล่ะ.. see you when sun shine
5 พฤษภาคม 2546 04:31 น. - comment id 135396
( (
) )
* ( ( +
+______________
( )
( )(--)
(_____________)( P
+++++++++++++++++
อรุณสวสัดิ์พี่แจม เอาโอวัลติน มาให้ เดวตื่นมาก็เย็นเองแหล่ะครับ
5 พฤษภาคม 2546 07:55 น. - comment id 135410
คนอะไรหวานได้ดีจริงจริงจากใจ มีแจม หวานใจของใครใคร่รู้ หวานในหทัยดูจนหวามไหว หวานติดแล้วไม่แคล้วอกหักประไร หวานละมัยไหมหวานน้ำตาลกลืน เช้านี้มีกาแฟไม่ใส่น้ำตาลมาฝาก เจ้าหวานมากไม่คิดถึงน้ำตาลชื่น ขอเสริฟยามเช้าให้ระรื่น แต่คงยังไม่ตื่น ได้แกล้งอีกที ตอนสายจะมาแกล้งคืนนิ
5 พฤษภาคม 2546 07:58 น. - comment id 135412
........หวานอีกคนแล้ว ......... สวัสดียามเช้าจ๊าพี่แจม
5 พฤษภาคม 2546 11:18 น. - comment id 135444
ไม่ได้รับเชิญหรือเปล่าเรา ไปดีกว่า
5 พฤษภาคม 2546 11:29 น. - comment id 135446
ชอบบทนี้จัง...
5 พฤษภาคม 2546 12:44 น. - comment id 135458
** สวัสดีค่ะ.. หมอกจาง.งง ไปไหนมาจ้ะ.. ไม่เห็นหลายวัน..หนีเที่ยวไม่ชวนเลยนะ ** ไม่มีงานอะไรนี่นา..วิจิตร.. เอ.. อ๋อ.. งานนี้เขียนมาจาก.. จินตนาการน่ะจ้ะ.. เพราะความที่ติดความหวานมาจากงานเดิม ๆ ก็เศร้ามาบ่อยแล้วนี่.. ให้แจมหวานมั่งดิ.. อิอิ.. ** แหะ ๆ เช้าน้องอ้อม แต่เที่ยงของพี่.. เพราะเมื่อคืนนั่งเฝ้าจอจนดึกอ่ะจ้า.. ตีสามกว่า ๆ เอ๊ง ** อื๋อ.. กาแฟไม่ใส่น้ำตาล ขมแย่จิ..พี่น้ำ.. แจมแทนให้ไม่ได้หรอกนะ.. เดี๋ยวหวานติดใจแล้วจายุ่ง... พี่ ๆ ฝากไว้อย่านานนะ..เดี๋ยวลืมค่ะ ** โอวัลตินน้องเก่ง..อร่อยยยยย ค่ะ.. (ชืดไปหน่อยเอ๊ง ก็ชงเช้า ดื่มเที่ยงนิ)
5 พฤษภาคม 2546 13:21 น. - comment id 135470
พี่ แ จ ม . . . ห า D i c เ จ อ ยั ง ค่ ะ
แ ป ล ใ ห้ ฟั ง บ้ า ง จิ . . . ยั ง ค า จ า ย ไ ม่ ห า ย
บ่า ย แ ล้ ว พี่ แ จ ม ห ม่ำ ข้ า ว เ ที่ ย ง ยั ง ค่ ะ . . .
ถ้า ยั ง ไ ป กิ ง ด้ ว ย กั น น ะ น ก ยั ง ม ะ มี เ พื่ อ น ท า น ข้ า ว ด้ ว ย เ ล ย
ปล. ตั ง ค์ ใ น ก ร ะ เ ป๋ า ก็ ล า ไ ป พั ก ร้ อ น ห ม ด แ ล้ ว ด้ ว ย อิ อิ. . .น ก กิ น ไ ม่ เ ย อ ะ ค่ ะ แ ค่ อิ่ ม เ ผื่ อ วั น พ รุ่ ง นี้ ด้ ว ย หุหุ
=^_________^=
5 พฤษภาคม 2546 13:34 น. - comment id 135478
อ่ะนะ.. น้องนก.. พี่มีน้ำพริกกะปิ กะประตู เอ๊ย..ปลาทูทอด ไข่ทอดชะอม.. สนใจก็มานะ..
5 พฤษภาคม 2546 13:35 น. - comment id 135480
ป.ล. รอพี่ไอซ์..มาแปลเองดีกว่ามั้ง.. พี่เปิดดิคจนพรุนแล้วอ่ะ..
5 พฤษภาคม 2546 15:03 น. - comment id 135516
พี่มาร่วมชมความหวานด้วยจ๊ะ...ใครเป็นเบาหวาน..มาทางนี้นะ..พี่จะรักษาให้..รายแรก..สงสัยจะเป็น..น้องแจม..่ล่ะมั้ง!!!...ไปติดรสหวานมาจากใครล่ะ..ถามจริง..???
5 พฤษภาคม 2546 18:58 น. - comment id 135576
^J^ ................. เพราะมาก เห็นภาพเลยครับ เป็นภาพที่งดงามมาก ชอบจ๊ะชอบ.........ฯ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
