เพื่อนบังคับ ให้ รับร่ำ ลำนำกลอน วันอำลา อาลัย ใจทอดถอน ทุกข์สะท้อน นอนตื่นสาย ได้หลายวัน ไม่เห็นภาพ ซาบซึ้ง สักหนึ่งน้อย คนเป็นร้อย มาร่วมวง ก๊งสังสรร ที่จบไป ที่ไม่จบ พาลพบกัน สารพัน หันไปหน่าย วุ่นวายจัง เงินจัดงาน ผลาญเผา เถ้าเป็นถุง เพื่อบำรุง บำเรอใคร ในหนหลัง รักสนุก ทุกข์ถนัด วิบัติพัง เราหนอนั่ง ชังสังคม มันงมงาย รุ่นพี่กู ผู้องอาจ มาดผู้ว่า เมาเหมือนหมา ถ้าใครเห็น เป็นใจหาย เอ้ารุ่นน้อง ผ่องพักตรา มากับชาย สวมใส่สาย เดี่ยวเกาะอก ลกลูกตา ครูอาจารย์ บานชื่น ไม่ขื่นขม กลับชื่นชม ชอบจิตร ศิษย์เลียขา เสียระบอบ เบื้องบรรพ์ อันโสภา เสียจรรยา ค่าของครู ที่บูชา โอ้ตัวเรา เฝ้ามอง ผองภาพลบ ย่อมประสบ ภพทุเรศ เหตุผวา จำไหลตาม ร่ำไป ในธารา ลมแรงมา พากิ่งไผ่ ไหวเอนเอย
กวินทรากร 27 เม.ย. 2546 17:57 น. - ID 33072 
956
2
0
27 เมษายน 2546 21:27 น. - comment id 132096
โอ้ย..เผลอใจไหลไปกับบทกลอนของคุณกวินทรากรแล้ววววว..Help me!!!!!!
1 พฤษภาคม 2546 17:01 น. - comment id 133959
กลอนวน แต่เพราคับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
