ยิ่งใกล้ยิ่งกลัว กลัวความชิดใกล้ กลัวความไว้วางใจ กลัวความห่วงใยที่เธอให้มา ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว หวั่นหัวใจหวั่นเสน่หา หวั่นไหวในอุรา หวั่นสายตาที่เธอมอง หากใกล้กันกว่านี้ (หาก) ลืมชั่วดีชีวีคงเศร้าหมอง หากปล่อยตามครรลอง ...เรา...คงต้องทำบาปกรรม ...ไม่อยากใกล้กันมากกว่านี้ ... ไม่อยากย่ำยีหัวใจใครๆ ไม่อยากเห็นหัวใจเธอ หัวใจฉันร้องไห้ แต่...ฉัน(ก็) ไม่อยากสูญเสียเธอไป แล้วนี่ฉันจะทำอย่างไร...ยิ่งใกล้...ยิ่งกลัว... กุหลาบสีม่วง
1 เมษายน 2546 00:34 น. - comment id 120956
อืมมม.. นั่นสิ..ยิ่งใกล้..เหมือนยิ่งไกล ก็น่ากลัวพอกัน
1 เมษายน 2546 13:35 น. - comment id 121058
เพิ่งกลับไปถึงเดี๋ยวเดียวเข้าใกล้แล้วรึ เร็วยิ่งกว่ากามนิตหนุ่มซะอีก
1 เมษายน 2546 19:29 น. - comment id 121192
นี่อีกคนจ้ะพ่อฤกษ์ คนที่อยู่สุพรรณนั้นกลับไปแล้วจ้า คนนี้คือครูสอนเปตองของเราเองจ้า อิ้ๆๆ