หวงแห่งใจ......

พิราบสีขาว

( ปฐมบทนำทะเลใจ)  
          มหาสมุทธว่าลึกสุดหยั่งถึง            แต่ที่ซึ่งลึกกว่าคือทะเลใจ
เป็นที่ซึ่งวกเวียนมาวกเวียนไป            ไม่มีใครยากแท้ที่จะหยั่งถึง
กระแสน้ำช่างเชียวเป็นเกียววน            ช่างสับสนหมุนเวียนเปลี่ยนคะนึง 
พลาดพลั้งตกไปไม่อาจที่จะดึง           แต่ไม่จมถึงก้นบึ้งแห่งทะเลใจ
 
(บทสอง ไม่มีใครรู้ใจเราเท่าตัวเราเองหรอกนะ)
  
แม้ว่าใครมีรักสมัครสมาน                 มิเคยคราน  รักซึ้งเป็นไฉน
ขอจงรักแต่อย่าไปปักใจ                  เพราะเกียวไหลทะเลใจมันเชี่ยววน                                                                            
เกิดเป็นคนควรคิดให้แยบยน            อย่าหลงกลคำหวาน แห่งวิญญูชน
เพราะความจริงที่ค้นคือใจตน           มิมีใครหนีพ้น ผลกรรมที่ทำมา          
(บทสาม   อย่าเสียน้ำตาให้อดีต)
จงกระทำจิตแห่งใจให้ผุดผ่อง            อย่ามัวมองอดีตที่ไม่ย้อนคืนมา
คิดขึ้นมาทีไรมีแต่ช้ำเสียน้ำตา               อย่ามองหาทะเลใจ  มองไม่เห็น
จงเป็นตัวของตัวเองดีกว่า                 อย่าไปหาทะเลใจของใครให้ยากเย็น
ควรทำในสิ่งที่ดีที่ควรเป็น                    อย่าเป็นเช่นทะเลใจที่ยากหยั่งถึง