เมื่อไหร่...

ผู้หญิงเจ้าชู้

ใช้ชีวิตเดียวดายบนน้ำตา...
เธอคนดีเธอไม่รู้เลยหรือว่าฉันคนนี้เจ็บปวดแค่ไหน
วันแต่ละวันมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใคร
ก้าวเดินอย่างหวั่นไหว... ไม่มีใครสนใจ แม้จะเจ็บร้าวเกินทน..
เมื่อไหร่..ที่ทุกอย่างจะดีขึ้น...
ไม่ต้องตื่นลืมตามาพร้อมความสับสน..
เมื่อไหร่ ที่เธอจะรับรู้ ความรักยิ่งใหญ่ของคนหนึ่งคน..
และเมื่อไหร่ ที่ฉันจะได้หลีกหนีให้พ้น จากความสับสนที่เข้ามาทำร้ายใจ..
ทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้...
ภาพความทรงจำที่มี ... ยิ่งเข้ามาทำให้ฉันหวั่นไหว..
เธอ ที่อยู่อีกฟากฟ้า ป่านนี้คงยิ้มหัวเราะร่า อยู่กับใคร...ใคร
ทิ่งคนเดียวดาย ให้ต้องร้องไห้..และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะหยุดร้องเป็น

คนดี...
ฉันเจ็บ...เจ็บจนจะทนอะไรต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว..
ค่ำคืนนี้.. มีเพียงความหวั่นไหว ที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจฉัน..
ภาพความทรงจำดีๆ ยิ่งเข้ามาหลอกหลอน ..
เหมือนว่าจะแกล้งให้ฉันมิอาจก้าวข้ามผ่านคืนนี้...
คนดี...
กลับมาช่วยซับน้ำตา..ผู้หญิงคนนี้ได้ไหม..
.....................
ได้แต่หวังกับตัวเองอย่างนี้... เพราะยังไงซะเธอก็คงไม่มีทางกลับมา...
..........
เมื่อไหร่... เมื่อไหร่... ที่อะไร ๆ จะดีขึ้น..
เหมือนอย่างที่ใครๆ บอก....
เวลา เมื่อไหร่จะช่วยให้ฉันหายดี........
หรือไม่มีวันนั้น...........
หรือฉันต้องทนอยู่อย่างนี้ตลอดไป........