กลับบ้านมานั่งเศร้าอยู่อย่างนี้.. ที่ห่วงใยเธอคนดีมันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม เธอถึงได้ทำเฉยชากับฉันอยู่ร่ำไป.. ทำให้ฉันเจ็บปวดใจด้วยคำพูดที่ทำร้ายใจกัน เป็นเพราะอะไรกันที่ทำให้ฉันต้องเป็นอย่างนี้.. ถูกย่ำยี...ไม่เคยเป็นได้อย่างใจเลยซักทีความฝัน ต้องอดทนไปอีกซักเท่าไหร่ เธอจะเห็นค่าความผูกพัน.. หรือมันไม่จะไม่มีวัน ที่เธอนั้น จะมีใจ.. เป็นฝ่ายเดียวที่โดนทำร้ายใจตลอดมา.. ฉันมันเป็นคนที่ไม่มีค่ากับเธอเลยใช่ไหม.. ยิ่งฉันรักเธอไปมากเท่าไหร่..เธอก็ยิ่งหลีกหนีฉันไปไกล ยิ่งฉันห่วงใย.. เธอก็ยิ่ง... มองหน้ากันอย่าง ไม่ใยดี....
16 มีนาคม 2546 20:31 น. - comment id 115416
คงต้องบอกว่าให้ทำใจ รู้ว่ามันยาก แต่ว่าก็ต้องทำค่ะ ..แข้มแข็งน่ะ....อดทนไว้ เพื่อตัวเราเอง..
16 มีนาคม 2546 20:40 น. - comment id 115420
เต็มใจให้เขาทำร้าย..ทำไม ทางเลือกใหม่..ก็มีให้เห็น ๆ ในเมื่อ..รักเรา..เขาบอกไม่จำเป็น ก็หลีกเร้น..หลบมา..รักษาใจ .ิ
16 มีนาคม 2546 20:56 น. - comment id 115432
ทำให้เขาเห็นสิว่า....เราล้มเราก็ลุกเป็น....จะไปนอนให้เขาเหยียบย่ำอยู่ทำไม...เป็นกำลังใจน้าา
16 มีนาคม 2546 22:33 น. - comment id 115461
โหย ....ทำไมยุ่งยากยังงี้นะใจ ยิ่งทำความรู้จักยิ่งไปกันใหญ่ ปล่อยตามกรรมให้เป็นไป ใครจะรักกะใครช่าง...หัวเผือกหัวมัน
17 มีนาคม 2546 02:05 น. - comment id 115500
เศร้าจังค่ะ. . . ถ้าเค้าไม่เห็นค่าเราน่ะ ก็อย่าเสียใจไปเลยนะค่ะ เราไม่ใช่คนโง่หรอก คนโง่น่ะ คือ คนที่ไม่เห็นค่าของเราต่างหาก =^____^=
17 มีนาคม 2546 17:09 น. - comment id 115658
ถ้าตัดใจไม่ได้--**--แน่นอนอยู่แล้วต้องรักต่อไปใช่ไหมคะ--**--แต่ก็ต้องค่อย ๆ ถอยห่างออกมาพร้อม ๆ กันด้วย--**--ถนอมทั้งเขาและเราไปพร้อมกันไง^_^