ไฟสงคราม

ไผ่ม่วง

อัสดงคงอาบฟ้าแดง             มิเคยเปลี่ยนแปลง
กับสันดานคนเช่นกัน
    สงครามลามล้างฆ่าฟัน         แสวงหาใดกัน
บนกองกระดูกเพื่อนคน
    อ้างเหตุบิดเบือนเพื่อผล      ประโยชน์ของตน
กระหายสนองตัณหา
    ลองมองดูด้วยสองตา            สิ่งที่ได้มา
แลกด้วยชีวิตเท่าใด
    เคยออกไปดูบ้างไหม          เพียงชี้นิ้วให้
มนุษย์ฆ่าฟันกันเอง
    เสียงปืนระเบิดบรรเลง       ขานรับเป็นเพลง
คือเสียงร่ำไห้ครวญคราง
    เมื่อควันดินปืนเบาบาง       คงเหลือซากร่าง
สองฝ่ายล้มตายเหมือนกัน
    สงครามคือไฟลามรัน          สันติภาพนั้น
ก็เพียงกระดาษห่อไฟ
   เพียงแต่ประทุเมื่อใด           ขึ้นอยู่กับใคร
อ้างได้หน้าด้านแนบเนียน
    อำนาจในมือแค่เปลี่ยน       สงครามก็เวียน
ที่รับทุกข์คือผองชน
   สูญเสียร่ำร้องหมองหม่น       ก็ได้แค่ทน
ชดใช้เอาคืนที่ใคร
   สัญชาติที่อ้างศิวิไลซ์             สิ่งที่ทำไป
ไม่คล้ายว่าเป็นผู้เจริญ
    คงกรรมของโลกต้องเดิน     ใครอ่อนแอเกิน
ต้องถูกขย้ำจมดิน
    เพียงวอนให้โลกได้ยิน       ก่อนมนุษยชาติสิ้น
เพราะคนสูญความเป็นคน