ทิ้งร่างกายอย่างช้าๆ ลงบนเตียง... ปลดปล่อยความเจ็บปวดแล้วฟังเสียงหัวใจตัวเองใกล้ๆ... หลากหลายปัญหา ถาโถม ให้ฉันต้องปวดใจ... หาทางออกไม่ได้ และไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี... มองดูภาพเก่าๆ ของตัวฉัน... หลากหลายคืนและวัน...ทำไมฉันต้องเป็นอย่างนี้... เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ ที่จะผ่านพ้นเวลาเลวร้ายไปซักที... รอนานแล้วนะ รอนานเป็นปี... จนวันนี้ท้อแท้เกินทน.. ก็เคยหกล้มมาแล้ว หลายครั้ง... แต่ฉันก็ยังมีพลัง สามารถดึงตัวเองขึ้นมาจากความสับสน.. จะต้องล้มแล้วลุกไปอย่างนี้อีกกี่ครั้งถึงจะเจอใครที่รักจริงซักคน... หรือชีวิตนี้ คงอับจน... ไม่มีใครซักคนมาจริงใจ.. คุยกับตัวเองอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ความเหงา เลาะเลียบให้ตัวเองต้องหวั่นไหว... แล้วก็ลุกขึ้น ปาดน้ำตา..บอกตัวเองว่า เอาน่ะ..ไม่เป็นไร.. ถึงฉันไม่มีใครซักคนจะคอยห่วงใย.. แต่ฉันก็ยังมีตัวฉันเองไม่ไปไหน.. อยู่ให้กำลังใจและเข้าใจตัวฉันเอง ......ค่ำคืนที่ไม่มีใคร.. คงทำได้ดีที่สุดคือคุยกับตัวเองอย่างนี้
13 มีนาคม 2546 18:13 น. - comment id 114475
แต่งเผื่อคนที่กำลังรู้สึกอย่างเดียวกัน.. ตอนนี้ด้วยนะคะ... เป็นกำลังใจให้ทุกคนเหมือนกัน
13 มีนาคม 2546 18:43 น. - comment id 114489
มาเยี่ยมเยียน ค่ะ ถึงแม้ไม่ได้รู้สึกอย่างเดียวกัน แต่มา อย่างคนเหงา ที่พร้อมจะเข้าใจคนเหงา.............มาเยือน เหมือนเป็นเพื่อนที่รู้ใจ บ่อยๆค่ะ ที่เราอยู่คนเดียว แล้วจะรู้สึกแบบนี้ คุยกับตัวเองนั่นแหละ คือ ความรู้สึกที่วิเศษสุดแล้ว ................แล้วเวลานั้นแหละ ที่เราเข้าใจกัน......................................^____^ lสู้ๆ กลอนเพราะมากค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทางตัวอักษร
13 มีนาคม 2546 18:49 น. - comment id 114495
เหงาเหมือนกัน เลยแวะมาหาคนขี้เหงา ไม่รู้จำได้หรือเปล่า ว่าคนเคยเหงายังคอย
13 มีนาคม 2546 19:07 น. - comment id 114506
จำได้อยู่แล้วไม่ลืมเลือน.. ทุกคน ใน Thaipoem... เป็นกำลังใจให้ผู้หญิงเจ้าชู้ได้อย่างดีเลยล่ะ..
13 มีนาคม 2546 21:09 น. - comment id 114542
สัญญากันแล้วงัยว่าเราจะมาทำใจ แข่งกันจำได้ใหมเอ่ย แข้มแข็งไว้น่ะ เอาใจช่วย เพื่อนใหม่เสมอจ๊ะ
13 มีนาคม 2546 21:57 น. - comment id 114560
กำลังใจ มีให้เธอเสมอ ถึงแม้ไม่ได้เจอะเจอมองสบตา อยากให้เธอรู้ เธอมีค่า ไม่มีใครทิ้ง ให้เธออยู่โดดเดียวกายา เลยสักที มองมาทางนี้หน่อย รู้ไม๊มีคนคอยมอบความหวังดี อย่าร้องไห้ เสียน้ำตาเลยคนดี พวกเราจะอยู่ตรงนี้คอยปลอบใจ มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ผู้หญิงอีกคนนึงค่ะ
14 มีนาคม 2546 00:51 น. - comment id 114617
ลองเป็นฝ่ายตามหามั่งสิครับ...เผื่อจะเจอ....รอแต่อยู่ในมุมมืดแล้วใครจะเห็นล่ะ...อิๆๆ
14 มีนาคม 2546 03:27 น. - comment id 114647
เยี่ยมไปเลยคะ กลอนเพราะแล้วยังให้ความหมายดีด้วย ~~กำลังใจจะไปหาทำไมที่คนอื่นล่ะเน๊อะ~~ แต่แม่มดน้อยมีกำลังใจมาเสนอให้ฟรี ๆค่ะ . . . .เพื่อขอบคุณและตอบแทน บทกลอนดี ๆ ที่เขียนให้พวกเราได้อ่านกันค่ะ =^______^=
14 มีนาคม 2546 09:07 น. - comment id 114687
ถ้าอยากได้กำลังใจไม่ต้องรอจากใครหรอกค่ะ เราให้กำลังใจตัวเองได้ดีที่สุดเลยล่ะ เพราะไม่มีใครรักและเข้าใจตัวเราได้ดีเท่ากับตัวเราเองเป็นแน่ ใช่มั้ยคะ
14 มีนาคม 2546 16:13 น. - comment id 114798
เคยบ่อยๆเหมือนกันยามที่ไม่มีใคร คุยกับตัวเองบ่อยเหมือนกัน รู้ดีเหมือนกันว่าเป้นงัยอะนะ เหงาบ้างเศร้าบ้าง แต่ทำงัยได้ล่ะ ก็คงหาใครสักคนมาเป้นเพื่อนมานั่งรับฟัง ความในใจของเรา เอ้อๆๆ.... แต่ก็ดีที่ มันทำให้เราแต่งกลอนออกมาดูเศร้า นี่ล่ะมั้งประโยชน์ของมัน
14 มีนาคม 2546 16:39 น. - comment id 114821
มาเปนกำลังใจน่ะค่ะ ขอให้เจอคนนั้นไวๆล่ะ อย่าพึ่งท้อสิค่ะ เขาคนนั้นมีตัวตนแน่นอน แต่ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมที่จะเจอเท่านั้นเองน่ะ