ฉันมีเพียงแค่หนึ่งหัวใจ... ... หนึ่งหัวใจที่เธอไม่เคยต้องการเลย.. ฉันมีเพียงแต่สองมือ... ... สองมือที่ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้... ฉันมีเพียงแค่หนึ่งคำร่ำลา.. ....หนึ่งคำร่ำลาที่ไม่อาจทำให้เธอซาบซึ้งในความรักของฉัน... เธอมีหัวใจหนึ่งดวง... ...หนึ่งดวงที่ไม่เคยมีฉันอยู่ในนั้นเลยเพียงเศษเสี้ยว... ...ทำไมนะ... ...ฉันเป็นผู้ให้...และเธอเป็นผู้รับ... ...ความรักเราน่าจะสมดุล... ...แต่มันไม่ใช่.. ...เธออึดอัดในการให้ของฉัน.... ...ทั้งๆ ที่เธอน่าจะมีความสุข.... ...มันมากไปใช่ไหม.. ..กับความรักเล็กๆของฉันที่เธอไม่เคยเห็นค่าเลย.... ..............................................................
10 มีนาคม 2546 22:34 น. - comment id 113654
เบื่อๆ กับชีวิตที่ไร้ค่าของตัวเองจัง!!!!!
11 มีนาคม 2546 09:54 น. - comment id 113725
ถึงแม้ในวันนี้เขาจะไม่เห็นคุณค่าของเรา แต่ต่อไปในวันข้างหน้า เขาอาจจะกลับมาหาเรา อยู่ที่ว่า เราจะยังรักเขาอยู่ไหม
11 มีนาคม 2546 10:24 น. - comment id 113734
เค้าเรียกว่ามีของมีค่าในมือแต่ไม่เห็นค่าอ่ะนะ แต่มะเป็นไร หรอกเนอะ... เพราะว่ามันคนที่เห็นคุณค่าพี่ผูหญิง..... เยอะแยะไป .... น้อง ๆ เป็นกำลังใจให้เต็มที่ค่ะ... ถึงจะทดแทนไม่ได้มากมาย... แต่ก็อยากให้พี่ผู้หญิงรู้ว่า... พี่ผู้หญิงยังมีน้อง ๆ พี่ ๆ ... อยู่เป็นเพื่อนเสมอ...
11 มีนาคม 2546 12:54 น. - comment id 113773
เศร้า..จังเลย..นะค่ะ... ..บทกวี..กลอนเปล่า... ...ที่..บอกความในใจ.. ไพเราะ... ในความหมาย... ....เรน..เป็นกำลังใจ..ให้อีกคน..นะค่ะ..
11 มีนาคม 2546 14:04 น. - comment id 113794
เศร้าจังคับ.. แต่เวลาจะเปนเครื่องพิสูจน์ ให้เค้าคนนั้นรู้เองแหละคับ... ..^_^