แม้ท้องฟ้าในวันนี้จะมืดมิด แม้ชีวิตในวันนี้ไม่สดใส แม้จะไม่มีใครเป็นกำลังใจ แม้เธอจะจากไปก็ช่างเธอ ถึงจะมีน้ำตาไหลมามากมาย ถึงจะบายแต่ฉันฉันยังจำเสมอ ถึงจะมีเพียงความทรงจำแต่ฉันยังรักเธอ ถึงจะเพ้อข้างเดียวก็ช่างมัน
27 กุมภาพันธ์ 2546 19:26 น. - comment id 111035
นั่นน่ะดิ...ช่างเขาจริงเหรอ!!! ^_^
28 กุมภาพันธ์ 2546 09:33 น. - comment id 111111
อย่าหลอกตัวเองสิค่ะ มันทรมาณเนอะ
28 กุมภาพันธ์ 2546 11:58 น. - comment id 111125
..ผู้หญิงต้องกล้า..!!!
28 กุมภาพันธ์ 2546 12:53 น. - comment id 111142
ขอบคุณนะคะที่ช่วยแสดงความคิดเห็นน้า~^_^
28 กุมภาพันธ์ 2546 16:16 น. - comment id 111200
สวัสดีครับสาวน้อย... ตอนรุ่นๆน่ะก็อารมณ์นี้เหมือนกัน...ประเภท.... ...ห่างกันเพียงนิดก็คิดถึง ไม่เห็นกันวันหนึ่งก็ซึมเศร้า จะหักใจอย่างไรไม่บรรเทา เอ๊ะ..นี่เรารักเขาหรือเปล่านะ... พอผ่านมาถึงเดี๋ยวนี้....ความคิดเปลี่ยนไปเยอะ....และคิดว่าคงคล้ายกันทุกคน... ยังไงก็ใช้เหตุผลประกอบด้วยนะเรื่องแบบนี้....อารมณ์เดี่ยวๆ...มักไปไม่ถึงไหน....เพราะวัยยังผ่านประสบการณ์น้อย....เวลาจะเคี่ยวกรำคนให้ยึดจิตใจกับ..ความเป็นจริง...ความสมเหตุสมผล มากกว่าความรู้สึก.... ถือว่าแลกเปลี่ยนความเห็นก็แล้วกันนะ...
3 มีนาคม 2546 09:54 น. - comment id 111794
ขอบคุณนะค้า~ พี่สดายุ
3 มีนาคม 2546 11:39 น. - comment id 111827
หลอกตัวเองอีกแระ เหมือน ๆ กะใครที่กำลังเป็นอยู่เหมือนกันอ่ะค่ะ มะเป็นไร ๆ ยังไงก็มีเพื่อน เน้อ.....
5 มีนาคม 2546 14:22 น. - comment id 112308
ใช่แย้วพี่สีน้ำฟ้า บางทีก็ไม่อยากหลอกนะคะ แต่มักจะยอมรับความจริงไม่ได้น่ะค่ะ มันเจ็บน้า~ ความจริงอ่ะ
5 พฤษภาคม 2547 04:43 น. - comment id 145341
อ๊ะ อิอิ มายพูดง้านล่ะ