หยิบจดหมายใบเก่ามาอ่านใหม่ ให้หัวใจมันจดจำคำของเขา ว่าวันนี้เขาจากไปไม่มีเรา.... เลิกเหงาเหงาคิดว่าเราฝันไป ในอตีดชีวิตเคยหวานชื่น ยิ้มระรื่นทุกวันกับตัวเขา แต่วันนี้กลับมีแต่พียงตัวเรา ไม่มีเขาคนนั้นครั้งก่อนมา หยิบจดหมายใบหวานมาอ่านช้ำ ฟื้นความจำของเราให้คิดถึง สุดแต่ใจของเราใฝ่คนึง..... น้อง.รำพึง.ของพี่นั้นหายไป หยิบปากกามาเขียนลงเป็นอักษร เป็นคำวอนของพี่คนห่วงหา คนที่รักจากไปไกลลับตา.. โถ่แก้วตาหายไป ไม่หวนคืน หยิบปากกาเขียนลงครั้งสุดท้าย จากหัวใจลูกผู้ชายที่ไร้ฝัน จากวันนี้ไม่มีแม้คืนวัน..... ขอทิ้งมันให้ไกลจนลับตา อยากจะส่งจดหมายนี้ไปให้ กับดวงใจของคนนี้ที่คิดถึง.. ส่งไปให้หวานใจชื่อ รำพึง.... เลิกส่งถึงเขาได้แล้ว ...คนโง่โง่ ............................................
24 กุมภาพันธ์ 2546 20:03 น. - comment id 110433
อ่านะ... อย่าคิดว่าตัวเองโง่สิ... อย่าน้อยเราก็ฉลาดพอ... ที่จะเลือกให้ตัวเองมีความรัก ไม่อยากเห็นเธอต้องไม่สบายใจ คนดี...รู้ไหม เพื่อนคนนี้แทบเป็นบ้า.. ยิ่งถ้าหากได้เห็นเธอมีน้ำตา.. ก็ยิ่งห่วงหนักหนา ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ก็คงได้แต่ปลอบเธออย่างนี้ เพราะฉันคงไม่มีสิทธิเข้าไปยุ่งวุ่นวายเท่าไหร่ แต่ก็ยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนข้าง ๆ กาย.. รอวันที่เธอหายหวั่นไหว และกล้าที่จะเดินต่อไปตามทาง... ----------------------------- เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม @^_^@
24 กุมภาพันธ์ 2546 21:16 น. - comment id 110458
ชอบจัง กลอนของคุณ ความหมายดีนะคะ
25 กุมภาพันธ์ 2546 16:27 น. - comment id 110553
เฮ้อๆๆๆ เพราะค่ะ เข้าใจเพราะกำลังมีอาการแบบนี้
28 กุมภาพันธ์ 2546 03:48 น. - comment id 111095
ส่งเมล์ไปให้แล้วนะ ไม่แน่ใจว่าถึงหรือเปล่า.. เพราะรอมา3 วันแล้วง่ะ อยากจะบอกว่ารู้สึกดี ที่ได้มีกำลังใจดีๆ อย่างเนี้ย... อยากคุยด้วยเหมือนกัน.. แต่มะรู้จะทำยังไงอ่ะค่ะ.. ^_________^