ภาสกรรอนแสงแดงอ่อนสาย สวยระบายคคนางค์เหมือนทางฝัน หางนกยูงไหวคลอล้อสายัณห์ ดูคล้ายวันยากลืมเคยดื่มใจ ในรอยซากพรากซวนกำสรวลจิต แผ่วจุมพิตภุมรานุ่มกว่าไหม ในปีกร่อนร่าเริงเหลิงพิไล ยังอุ่นไอโอบเตือนออดเอื้อนตรึง เติมฝันใฝ่ไปสู่เต็มรู้จัก เห็นรุ้งรักแต่ทว่าถาไม่ถึง กลับแหลกริ้วปลิวป่านนานคำนึง บาดแผลผึ้งบอกค่าของมาลี แต้มน้ำตาอาลัยไล้รอยเจ็บ เกินจะเก็บเสียงกลืนสะอื้นหนี ร่างสะท้านสั่นเทาเข้าทุกที หทัยที่ถูกกระแทกก็แตกราน กอปรเป็นใครคนหนึ่งซึ่งตระหนก หนาวนรกบนดินถิ่นสถาน แว่วสวรรค์ฝันหนอทรมาน ณ สุสานสรรพางค์ว้างวิญญาณ์ หางนกยูงปลอบโยนโพ้นพันแสง ระเรื่อแดงจับโพยมห่มเวหา กระซิบศักดิ์มาลีศรีมาลา กระซิบค่าของคนผ่านพ้นคลี อาจยังจำคำงามเคยหวามจิต แต่คำพิษจำตายแม้กลายผี ใช่! แม้ยากอยากลืมปลื้มฤดี แต่ต้องมีสักวันฉันมั่นใจ/.
ราม ลิขิต 24 ก.พ. 2546 02:08 น. - ID 29721 
761
2
0
24 กุมภาพันธ์ 2546 07:24 น. - comment id 110327
ไพเราะ...มากค่ะ.. .....
24 กุมภาพันธ์ 2546 13:20 น. - comment id 110371
ใช่ วันหนึ่งพระจันทร์จะต้องตกปุ๊มาตรงบ่อน้ำหน้าบ้านเราแน่ๆเลย มาให้กำลังใจอ่ะ
24 กุมภาพันธ์ 2546 13:32 น. - comment id 110376
กอบเก็บคืืนขื่นร้างที่วางทิ้ง หล่นเกลือกกลิ้งนิ่งแนบแอบซอกเหงา ภาพรอยรักหักกลางระหว่างเรา เพียงรูปเงาเขลาติดในจิตจำ รอยรักพิมพ์ปิ่มว่าไม่ลาร้าง ไม่เจือจางห่างไปใจถลำ แค่เพียงรอยคล้อยคิดมาพิศนำ เก็บไว้ย้ำทำเยื่อด้วยเหลือใย แม้วันนี้ทีท่าเหมือนว่าห่าง ดุจระคางหมางเมินเกินขานไข ใช่จะเป็นเช่นนั้นนิรันดร์ไป เพียงหัวใจไม่รวนอาจทวนทาง ร้างที่บ่มปมนี้มีรอยไหว สั่นแกว่งไกวไล้หวนมาจวนร่าง กระเพื่อมพลิ้วริ้วคงเป็นวงวาง ค่อยแผ่กว้างกางวงมาตรงใจ ระลอกชื่นคลื่นรักจะทักฝั่ง กระฉอกยังรั้งฉุดไม่หยุดได้ เป็นร่องรอยคอยเหลื่อมมาเชื่อมนัย และหวามไหวไหลพ้นจวบล้นทรวง เอ้าคุณราม....ขุดของเก่ามาแจมก็แล้วกัน
1 มีนาคม 2546 03:46 น. - comment id 111331
หวัดดีครับคุณ rain, คุณฤกษ์ ชัยพฤกษ์, คุณสดายุ คงตอบสั้นจุ๊ดจู๋ว่าขอบคุณมากครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
