เข้าใจบ้างไหม

เพชรภูธร

ดูเหมือนเราจะเข้าใจกันยาก
เหมือนเราพูดกันคนละภาษา
บางครั้งภาษาใจที่อยากบอกถึงความวุ่นวาย
ภายในหัวใจของฉัน
เธอก็ไม่เคยถามไม่สนใจด้วยว่า ฉันกำลังรู้สึกอย่างไร
กลับบ่งบอกให้รู้สึกถึงด้วยซ้ำว่า
ยิ่งใกล้ ยิ่งต้องรู้สึกหนักใจ
หนักใจว่า เราจะไปด้วยกันได้หรือ
ฉันต้องการคนฟัง แต่เธอกลับพูด
ในเวลาที่ต้องการให้เธอพูด เธอกลับนิ่งเงียบงัน
ฉันให้คำตอบเหมือนฟันธงไปว่า
เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก
ไม่เคยได้รับแม้ความอบอุ่นใจ
ไม่เคยซึ้งเมื่อเพลงมันบอกอย่างนั้น
ยิ่งใกล้ กลับยิ่งรู้สึกร้อน ไม่อบอุ่น
เธออาจจะคิดว่าฉันคาดหวัง
ฉันก็ไม่ปฏิเสธ เพราะชีวิตฉันขาดมัน
และอยากได้เธอมาเติมเต็ม
แต่เธอ..ก็ไม่อาจตอบรับในเสียงที่ฉันต้องการ
ได้ยินไหม...ฉันต้องการอะไร
เสียงหัวใจมันดังขึ้นทุกครั้งที่เราพูดกันถึงเรื่องนี้
ฉันบอกเธอเสมอ เวลาฉันต้องการใครสักคน
ใช่ ..ฉันอยากมีใครสักคนยืนอยู่ตรงนั้น
ตรงความเข้าใจอยู่ระหว่างเส้นตรงกลาง
ได้ยินไหม..ฉันรู้สึกต้องการ
วันนี้เธอถาม..ฉันไม่มีคำตอบ
เพราะฉันไม่ได้ต้องการเธอในเวลานี้
ฉันร้องไห้คนเดียวไปแล้ว
วันนี้ ฉันไม่ได้ต้องการร้องไห้เป็นครั้งที่สอง
เพราะฉันเข้มแข็งได้เพียงลำพังแล้ว
ไม่ใช่เธอไม่สำคัญ
แต่ฉันซิ เป็นคนไม่สำคัญสำหรับเธอ
ไม่งั้น ..เธอคงให้ความสำคัญ
คิดถึงตัวฉันก่อนตัวเธอ
เป็นห่วงฉัน มากกว่าห่วงตัวเอง
รักฉัน มากกว่ารักตัวเอง
ฉันหาไม่เจอจริง ๆ 
บทสรุปส่งท้ายกับความรักที่ไม่ลงตัว
ที่เราไม่ได้ขีดเส้นเดินด้วยกัน
เป็นสิ่งที่เราทั้งสองคนทำได้ดีแล้ว
รักสำหรับฉัน ฉันสัมผัสมันได้
ภาษาของเธอกับฉันวันนี้
เราพูดกันไม่เข้าใจ
ไม่เป็นไรหรอก เพราะวันนี้
ฉันเข้าใจตัวเอง
ว่าวันที่ฉันไม่มีเธอ...
ฉันก็มีเสียงของหัวใจดังได้เอง
โดยไม่จำเป็นต้องมีเธอ
..ได้โปรดจำไว้ด้วย