เตียงคนไข้หมายเลขสูญ ตั้งเดียวดายอาดูรรอสูญสิ้น เปื้อนรอยคราบน้ำตาเป็นอาจินต์ ผสานพิณพาทย์เพลงบรรเลงลอย ใครคนหนึ่งซุกเศร้าและเหงาโศก ไว้ในโตรกลึกตรอกความต๊อกต๋อย เขาค้อมหัวตัวสั่นประหวั่นคอย ดวงจิตน้อยร้อนเร่าเหมือนเผาไฟ เหมือนจะหลอมอ้อมรักอนรรฆค่า ให้เหลวคาอ้อมอกตระหนกไหว เพียงอังมืออื้อสะเทือนถึงเขื่อนใจ สะบั้นใยวิญญาณรานทุรน ดึกดื่นคืนนี้มีคนอยู่ แต่เหมือนดูไม่มีนี่ฉงน ที่ฟุบพับหลับใหลหรือไกกล มีแต่ตนเพียงตัวไร้หัวใจ แนวระเบียงคืนนี้คนขนัด เขาแออัดอนาถามาแต่ไหน แนวน้ำเกลือโยงระยางทุกทางไป เขาคนไข้ชั้นเลวที่เหลือรับ ไม่มีหมอรอมาเวลาหนึ่ง เธอหน้าตึงเดินมาตาจะหลับ พรุ่งนี้หมอถึงจะมาอุรายับ เขาแค่ครับเบาเบาเท่านั้นเอง รอก่อนหนาลูกหนอพ่อจะกล่อม หมอไม่พร้อมที่จะมาอย่าไปเร่ง เราต้องเจียมถ้อยคำต้องยำเกรง เจ้าคนเก่งต้องกล้าที่จะทน เตียงคนไข้หมายเลขสูญ อาดูรถึงดาวสกาวหน ห้วงแห่งน้ำตามหาชน มันท้นถึงดาวดึงส์แล้ว/.
ราม ลิขิต 11 ก.พ. 2546 16:30 น. - ID 29249 
970
3
0
12 กุมภาพันธ์ 2546 06:50 น. - comment id 108583
หน้าส่วนตัว
บทกวี..ที่สท้อน..ความรู้สึก..บางอย่าง..
ช่องว่าง..ที่ต้องมี..
บางอย่าง..แค่..ความเข้าใจ..
ก้อเปนพลัง..ให้กับ..สิ่งที่หมอทำ..
แค่..รอยยิ้ม..
ที่ให้..
ความเหนื่อย..ก้อหาย..
....
เปนกำลังใจให้..นะค่ะ..
13 กุมภาพันธ์ 2546 19:35 น. - comment id 108797
หมอในบทกวีนะครับ เดี๋ยวคนเข้าใจผิด ผมจะไม่กล้าออกจากบ้านพอดี ขอบคุณมากครับที่เข้ามาทักทาย
16 กุมภาพันธ์ 2546 09:10 น. - comment id 109161
กลอนนี้ ขอเก็บไว้นะคะ ....เชื่อว่า .... ต่อไป ... กลอนนี้อาจเป็นประโยชน์สำหรับใครบางคน....
16 กุมภาพันธ์ 2546 22:30 น. - comment id 109302
ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งครับ
17 กุมภาพันธ์ 2546 01:50 น. - comment id 109346
เพิ่งผ่านมา
18 กุมภาพันธ์ 2546 08:03 น. - comment id 109497
ผ่านมาอ่าน.. อีกรอบค่ะ....
3 มีนาคม 2546 19:44 น. - comment id 111928
ขอบคุณอีกรอบเช่นกันครับผม
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
