มิใช่กาวน์ขาวสวยสำรวยศักดิ์ แต่คือรักท้นใจเอ่อไปหา มิใช่หมวกดำขีดขวางสำอางตา แต่คือหยาดน้ำฟ้าที่โลมดิน แหละมิใช่ชุดฟ้าสง่านี้ หากไม่มีหัวใจที่ใสสินธ์ รูปงามเทียมหงส์หรือองค์อินทร์ คือภาพลวงทั้งสิ้นหากไร้รัก รักในความธรรมดาที่ว้าเหว่ รักภูเขารักทะเลไม่เหหัก รักจะเห่กล่อมไพรให้ผ่อนพัก พร้อมจะวักน้ำใจให้ชุ่มเย็น ผองเพื่อน ดูนั่นดาวเดือนและเถื่อนเข็ญ สองแพร่งมรรคาค่าลำเค็ญ เสมือนหนึ่งซ่อนเร้นปรัศนี บอกชีวิตเรานั้นมันสั้นนัก เกิดตายคือหลักอันคงที่ ใครเล่าอยู่ค้ำปฐพี อะไรคือวิถีชีวิตคน มุ่งมั่นด้วยแรงปรารถนา กอบโกยเงินตราโภคผล เปรมเปรอเฟ้อฟุ้งผดุงตน แหวกวนคมเขี้ยวอยู่เดียวดาย มุ่งมั่นด้วยแรงปรารถนา วิญญาณ์จักเป็นตะวันฉาย สาดแสงแกร่งกล้าอย่างท้าทาย เลื่อมพรายไปทั้งธรณินทร์ โดยมิใช่ภาระและหน้าที่ แต่คือทั้งชีวีนี้ทั้งสิ้น ให้สมค่าเกิดมาบนแผ่นดิน ประชาชนคือสินค่าอนันต์ สาธารณสุข โอบเอาทุกข์มาอิ่มใจโชนไฟฝัน อาจเหน็ดเหนื่อยทุรคาสารพัน แต่สำคัญค่าคงตรงประเด็น จึงมิใช่เสื้อกาวน์ขาวสะอาด หรือหมวกคาดดำขีดขวางอย่างที่เห็น ใช่ชุดฟ้าสง่างามนิยามเป็น แต่คือความร่มเย็นในวิญญาณ/.
ราม ลิขิต 11 ก.พ. 2546 16:24 น. - ID 29248 
3681
0
0
17 กุมภาพันธ์ 2546 01:47 น. - comment id 109343
ในนิยามความศรัทธา
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
