ค่ำคืน...ที่เปลี่ยวเหงา

นายดอกไม้

นั่งอยู่ตัวคนเดียว...บนคืนที่เปลี่ยวเหงา... 
ไร้ซึ่งเงาของความสนุกสนาน...วันวาน...วันนี้ 
ทำไม ?...เพราะอะไร...มันจึงแตกต่างกันสิ้นดี 
กับความรู้สึกที่...เคยผ่านพบ...ไปแล้วกับวันนั้น 
ก่อนนั้นเคยวาดฝัน...ฝัน...ที่เคยวาดไว้ 
ตอนนี้หามีไม่...ไม่มีอะไรเลย...ในความฝัน 
เคยคิดเคยหวัง...อยากจะให้คงอยู่...ชั่วนิรันดร์ 
และแล้ววันนั้น...วันที่วาดไว้...ก็มลายไป 
นั่งจับเจ่า...กับความเหงา...เศร้าอ้างว้าง 
มองดูหนทาง...ที่เคยย่างกราย...ผ่านไปมา 
ยิ่งคิด...ยิ่งมองดู...ทุกทุกอย่างดั่งภาพมายา 
ไม่เห็นเหมือนดั่งว่า...ความจริง...ที่ต้องเจอ 
หยิบสมุดเล่มน้อย...เก่าเก่า...เราเคยเขียน 
ภายใต้แสงเทียน...กับภาพเก่าเก่า...เราและเธอ 
หึหึหึ...อยากจะหัวเราะให้ชีวิต...มีสิทธิ์เพียงแค่ฝันเพ้อ 
แต่ก็ยังเฝ้าละเมอ...กับการเพ้อฝันไปคนเดียว 
ทีละใบ...ทีละใบ...ที่ผ่านไป...ไม่เหลือเลย 
ความผูกพันที่เคย...คงจะไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว 
ภาพฝัน...วันก่อนก่อน...ตอนนี้...คงจะแห้ว 
จากไปแล้ว...สินะ...เธอจากไป...ในหนทาง... 
เพ้อ...เพ้อ...เพ้อ...ละเมออยู่ตัวคนเดียว 
ในคืนเปลี่ยว...คืนเหงา...คืนเศร้าและอ้างว้าง 
กับสมุดเล่มน้อย...คอยเป็นเพื่อนยามเหินห่าง 
ที่เก็บไว้เคียงข้าง...ทุกหนทาง...ที่ย่างกราย 
ยิ่งเปิดไป...ยิ่งเปิดไป...ใจยิ่งคิด...จิตยิ่งคะนึงหา 
คิดถึงใบหน้า...ที่คราใดใจร่าเริง...บันเทิงทั่ว 
เคยก้าวเดินไป...พร้อมพร้อมกัน ไม่หวั่นกลัว 
แต่ตอนนี้...ทั้งตัว...ทั้งใจ...คงไม่มีอะไรให้เหลือแล้วสินะ 
มาสะดุด...บทกลอน...อยู่ตอนหนึ่ง...จึงหยุดอ่าน 
ที่เขียนไว้เมื่อวาน...นานมาแล้ว...นานนักหนา 
ด้วยความรู้สึกของใครใครคนหนึ่ง...ที่ฝากมา 
กับภาพฝัน...สัญญา...ที่ร้างลา...ลับไป...ไม่กลับคืน...