พื้นที่

ตะวัน

(1) ทุ่งกว้าง...
ก้อนเมฆดูเงียบๆ
ท้องฟ้าก็เรียบๆเหมือนวันก่อนๆ
อากาศหนาวๆท่ามกลางความยืดยาวของบทละคอน
ยังเติมเต็มความไหวอ่อนให้กับบางตอนของหัวใจ
กระดาษเก่าๆ
กับข้อความว่างเปล่าบทสุดท้าย
ความฝันหวานๆในห้วงกาลแห่งโลกนิยาย
ยังเติมเต็มความเดียวดายให้โลกความจริง
บทเพลงเดิมๆ
กับหัวใจดวงเดิมที่เริ่มหยุดนิ่ง
มีเพียงหยดน้ำใสๆ...ที่ยังคงไหลมาให้แอบอิง
ทั้งๆที่นานแล้ว...ที่ทุกสิ่ง...มันเปลี่ยนไป
ความฝันล้าๆ
ในดวงตาที่เลื่อนลอยอ่อนไหว
เธอคงมองเห็นมัน...จากที่แห่งนั้นที่ไกลแสนไกล
และรับรู้มาเสมอว่ามีใคร...ที่ยังทำใจไม่ได้สักที
พื้นที่แห่งนั้น...
คงมีอิสระให้เธอฝันได้เต็มที่
ที่จริงแล้ว...มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
ถ้าหากเพียงฉันในวันนี้...ไม่อ่อนแอ
ถ้าหากเพียงฉันยอมเข้าใจในชีวิต
เพียงรับรู้ว่าเมื่อลมเปลี่ยนทิศยอมเปลี่ยนกระแส
ฉันคงยอมรับได้...ในวันต่อวันที่มันผันแปร
เพียงแต่...มันโหดร้ายเกินไปเมื่อไม่มีเธอ
(2) ท้องฟ้า...
ก้อนเมฆดูเหงาๆ
นกร้องเพลงเบาๆอย่างเพ้อเจ้อ
เธอได้ยินไหม...ท้องฟ้า...สายลมละเมอ
หลับตาเถิดเธอ...เราจะพบกัน
การจากกันของเรา
ห่างกันเพียงความว่างเปล่า...เพียงเท่านั้น
ปล่อยบทสุดท้าย...เข้าสู่ความเรียบง่ายอย่างนิรันดร์
ให้โอกาสความฝันได้ผูกพันเราตลอดไป
เมื่อหนึ่งลมหายใจสุดท้ายได้หยุด
ก็ไม่ได้แปลว่าอีกหนึ่งชีวิตต้องสิ้นสุด...จบเอาไว้
เดินเถิด...เดินทาง...พร้อมผู้ร่วมทางคนต่อไป
โปรดเพียงเก็บฉันเอาไว้...ในการเคลื่อนไหวของความทรงจำ