สิ่งที่เราให้ความรู้สึกแก่เธอ ก็เหมือนเรานั้นเป็นเกาอี้ตัวเก่า ซึ่งเธอนั้นเป็นเกาอี้ที่ดีที่สุดในห้อง เรารู้ว่าห้องเก่าแต่ในใจอยากเป็นห้องใหม่ตลอดไป มองดูแล้วเรารู้ตัวว่าเข้ากับเธอไม่ได้ เรารู้ว่าเธอนั้นดีกว่าที่จะอยู่ในห้องนี้มาก แต่เธอก็ยังพยายามที่จะอยู่ อยากจะบอกเธอว่าเธอคือสิ่งสำคัญที่สุดในห้องนี้ ไม่มีสิ่งอื่นที่จะอยู่เหนือไปกว่าเธอ ห้องกับเกาอี้ตัวนี้จะเก่าแต่ทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยน ยังคงสภาพเดิมทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้ เฝ้ารอแต่เธอจะกลับมาอยู่ทุกครั้งไป เหมือนดังน้ำมนต์หล่นลงจากฟากฟ้า ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในนี้ดูสดใส ชุ่มไปด้วยแห่งความรักและอบอุ่น ที่เธอนั้นมีให้กับเรา เธอจะรู้ไหมว่าห้องนี้คือห้องอะไร มันมีแต่เธอที่พร่ำหาอยู่ในห้อง อยากจะถ่ายทอดมาเป็นบทยังไม่หมด เฝ้าแต่รอเธอมานานแสนนา เธอคือหนึ่งเดียวของดวงจิต อยากจะถักทอถอยคำทั้งหมดที่มีอยู่ เอาออกมาให้เธอได้รับรู้ มีแต่อุ่นฟุ้งไปด้วยแห่งมนต์ปัก จะคอยคลุ้มครองให้เธอนั้นอุ่นรัก ยามเธอได้รับสิ่งนี้จากเราไป อยากจะให้อบอุ่นทั้งกายใจ ด้วยสายใยแห่งรักที่ถักทอให้
13 ธันวาคม 2545 18:54 น. - comment id 100654
เอาใจช่วยด้วยคนนะ
13 ธันวาคม 2545 19:54 น. - comment id 100666
ต้องบอกว่า เธอ...คือผู้เสียสละ
13 ธันวาคม 2545 19:59 น. - comment id 100667
=^__^= เป็นกำลังใจให้เก้าอี้ตัวเก่า มีเงาของเก้าอีกตัวใหม่อยู่ใกล้ ๆ ตลอดไปนะค่ะ
13 ธันวาคม 2545 23:27 น. - comment id 100699
น้องสมัครเป็นสมาชิกได้แล้วนะคะขอบคุณพี่ มากๆคะน้องอ่านกลอนของพี่แล้วเออก็.....ดีนะคะจะเป็นกำลังใจให้คะ