๏ เสียงกานท์หวานแว่วแผ่วพจน์ ราลดโรยอ่อนผ่อนหาย เคยฟังฝังกรรณพลันคลาย ราวทรายซึมผ่านซ่านชล ระแหงแห้งขุ่นฝุ่นฟ่อง คราบหมองมัวคลุกทุกหน หาใดไหนชะกมล ผ่านพ้นพบชื้นชื่นใจ วรรณศิลป์สิ้นฤทธิ์มิดมืด ชาชืดชีระสมัย หมดมนต์ร่นถอยกร่อยไป ทิ้งให้หายเหือดเผือดบรรณ เสียงกานท์หวานแว่วแผ่วพจน์ ฤๅงดเงียบไร้ใครสรรค์ สดับศัพท์ซ่านผ่านกรรณ เพียงฝันฟุ้งเฝื่อนเลือนราง ๚ ๛
วฤก 13 ธ.ค. 2545 18:02 น. - ID 27235 
860
1
0
13 ธันวาคม 2545 18:24 น. - comment id 100647
งานศิลป์ซึ่งคั้นใจเขียน ต้องเพียรต้องพากยากแสน พจน์ซึ้งถึงขนาดขาดแคลน ถูกแทนโดยถ้อยกร่อยกานท์
13 ธันวาคม 2545 18:48 น. - comment id 100653
ค่อยคืบลึกล้ำคำสอน ต่อกลอนครูโคลงทั้งสอง หากขลาดปราชญ์ช่วยครรลอง อาจหมองอรรถรสหมดไป
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
