+--+*ชีวิตคน เปรียบดังนก ที่ผกผิน ขอร่อนบิน มุ่งไปตรง ทางขอบฟ้า ตรงสุดขอบ ยังคงไกล สุดสายตา แต่ไม่ไกล เกินไปกว่า ที่ตั้งใจ *+--+*อาจหมดแรง ผกผิน บินไปบ้าง อาจอ้างว้าง ไม่อาจบิน ไปต่อไหว แลมองดู สุดขอบฟ้า ยังแสนไกล ยิ่งท้อใจ แต่มิอาจ หยุดกลางครัน *+--+*ดังมนุษย์ ที่ต้องก้าว เดินต่อไป อาจจะยัง ไม่ได้ ในสิ่งที่ฝัน แต่อย่าท้อ อย่าเลิก ล้มกลางครัน แล้วสักวัน ชัยชนะ จะมาเยือน *+------------------------------------------------------+*