...เคยคิดหวังตั้งใจในวันหนึ่ง หากไปถึงพรุ่งนี้ที่ใฝ่ฝัน ณ ที่นี่มีเราเข้าใจกัน ร่วมฝ่าฟันจนถึงซึ่งวันรอ จะสร้างบ้านลานกว้างข้างธารใส มีดอกไม้ดอกน้อยมิร่อยหรอ ชูดอกงามยามเช้าเท่านั้นพอ จะไม่ขออะไรให้มากความ ฉันเฝ้าถางทางนี้อย่างที่ฝัน เพื่อถึงวันรักได้ไร้ขวากหนาม แต่ทำไมไม่คิดคอยติดตาม สิ่งงดงามที่หวังพังทะลาย ถึงวันนี้ที่เดิมเริ่มรกร้าง ทุกๆอย่างเริ่มลดหมดความหมาย ณ ที่นี่มีฉันนั้นเดียวดาย เมื่อกลับกลาย...ที่นี่ไม่มีเธอ หากวันไหนได้รักอีกสักหน จากใจคนรักฉันนั้นเสมอ ร่วมทุกข์สุขทุกวันอย่างฉันเจอ จะไม่เก้อหวังค้างลงกลางคัน จะสร้างบ้านลานกว้างข้างธารใส ปลูกดอกไม้ตามเธอเคยเพ้อฝัน ณ ตรงนี้...ที่เราเคล้าคลอกัน ปลูกเถาวัลย์เอาไว้ให้แทนเธอ....
22 พฤศจิกายน 2545 00:08 น. - comment id 97095
เสี้ยงหนึ่งของอารมณ์ที่ค่อนข้างเศร้านะ
22 พฤศจิกายน 2545 01:19 น. - comment id 97136
ฝันไม่ไกล...คงไปถึง...ซักวันนะจ๊ะ
22 พฤศจิกายน 2545 08:12 น. - comment id 97183
จับใจ..... อยากขออยู่บ้าน เถาวัลย์ ยอดรัก ด้วยคนจังนิ???
22 พฤศจิกายน 2545 14:07 น. - comment id 97248
เพราะจังเลยคับ อิอิ
23 พฤศจิกายน 2545 19:36 น. - comment id 97437
มีเพียงเธออยู่ในใจ................ ก็พอแล้ว..................... แม้ไม่พบเธอยืนตรงหน้า................ ขอพบเธอในความฝัน.................. ****เท่านั้น****เท่านั้น***** ก็พอ........... สื่ออารมณ์เศร้าได้ดีจัง อ่านแล้วรู้สึกถึงความเหงา เปล่าเปลี่ยว และเดียวดาย
9 พฤษภาคม 2546 00:11 น. - comment id 136689
แวะมาเยี่ยมจ๊ะ ที่บ้านเราไม่มีเถาวัลย์ ปลูกไทรบาหลีแทนได้มั๊ย