...ก็เด็กดื้อนี่นา...

อัลมิตรา

...เมื่อวานฉันเป็นเด็กดื้อ มีผู้ใหญ่คอยถือไม้ไล่
...แถมเอานิ้วมาหนีบจมูกอยู่ร่ำไป จุ๊ๆๆป้องปากให้พูดจาดีๆ
...เผลอหน่อยก็เอามือขยี้ผม แอบมาดมแก้มยามยิ้มปรี่
...ผู้ใหญ่ทำอะไรอะไรก็ว่าดี ส่วนเด็กดื้ออย่างเรานี้ มีหรือจะยอมฟัง
...แก่นแก้วกระโหลกกะลานัก เอ่ยขึ้นทักว่าเป็นลิงเป็นค่าง
...ขี้มูกเกรอะขี้ตาแห้งแข็งกรัง ดูแล้วยังหาที่น่ารักไม่เจอ
...แหม !! ใครๆก็อยากจะสวย แต่ว่าช่วยไม่ได้ที่เราโง่
...แต่งตัวอย่างกะเด็กกะโปโล แถมไม่โก้เมื่อเดินไปด้วยกัน
...วันนี้ฉันโตเป็นสาว งามพริ้มพราวราวนางฟ้านั่น
...ใครเห็นก็อยากจะผูกพัน และเริ่มมีฝันกับใครบางคน
...แต่หากยังซุกซนอยู่ ถึงแม้ดูแล้วอาจจะสับสน
...เฮ้อ !! ปวดหัวกับคนบางคน ที่พร่ำบ่นจนเก็บไปละเมอ
...เฮ้อ !! ทำอะไรก็ขวางตายิ่งนัก คนเคยรักเคยเคียงชิดใกล้
...กล่าวคำที่ทำให้น้อยใจ อยากร้องไห้ และ หนีไปให้ไกลสุดตา
...เด็กดื้อ เด็กดื้อ อีกแล้ว เหมือนนกแก้วแว่วคำบ่นหา
...ได้ยินแล้ว ก็รู้แล้ว ว่าในสายตา เห็นเป็นเด็กอยู่ทุกเวลา 
....ก็เพราะอย่างนี้แหล่ะน๊า...
...เฮ้อ ..จะไม่ให้ดื้อหรือไง ? เชอะ ..แล้วจะให้ทำยังงัย ? 
...แหง่ะ ..แล้วจะให้ทำอย่างไร ? ... ก้อแล้วจะบ่นทำไม ? ...ว้า ..