คน : นก : ต้นไม้#ภาค ปัจจุบันกาล ตอนที่3 ดนตรี

เจ้าขาว

ช่วงเวลาน้ำแข็งได้ผ่านมา 10 วันแล้ว
ตอนนี้คนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเพราะไม่สามารถออกจากถ้ำไป ตีหิน ได้อย่างเคย(ตีหิน เป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งที่คนเพิ่งค้นพบก่อนห้วงเวลาน้ำแข็งเริ่มต้นไม่นาน  เริ่มจากเอาเสาไม้ไปปักไว้ที่ฝั่งหนึ่งของทุ่งหญ้า  จากนั้นก็เก็บก้อนหินมาซัก2-3ก้อน แล้วเอากิ่งไม้ตีก้อนหินจากบนเนินให้ไปโดนเสาไม้ที่ปักไว้  ตอนหลังคนได้เปลี่ยนเป็นตีให้ลงหลุมขนาดฝ่ามือที่ขุดไว้แทน  เพราะว่าหญ้าในทุ่งสูงมาก
พอตีไปแล้วก้อนหินกระแทกเสากระเด็นหายไปทำให้หาก้อนหินไม่เจอ
ต้องเสียเวลาไปหาก้อนใหม่)  จริงๆแล้วคนก็ไม่ค่อยชอบตีหินเท่าไหร่นัก  
แต่คนต้องการสังคมมากกว่า
เวลาเดินเก็บก้อนหิน  หรือเดินไปดูว่าลูกลงหลุมมั๊ย
ทำให้คนต้องอยู่กับธรรมชาติ  ถามหาก้อนหินจากแมกไม้และฝูงกระต่าย
บางครั้งก็ให้เจ้านกช่วยดูทิศทางลม  รวมรวมแล้วก็ถือว่าเป็นกิจกรรมที่คนได้สังสรรกับธรรมชาติ  เพราะคนรู้ว่าสังคมของธรรมชาติยิ่งใหญ่เพียงใด
แต่ในยามนี้ทุ่งหญ้ากลายเป็นสีขาวเกลื่อนไปด้วยเกล็ดน้ำแข็ง  
ทุกคราวที่ฝ่าเท้าประทับลงไปก็ต้องสั่นสะท้านด้วยความเย็นนั้นวิ่งผ่านตรงจากเท้าไปสู่สมองอย่างรวดเร็ว  คนอยากออกไปหาต้นไม้
เมื่อไม่สามารถเดินไปได้คนจึงเริ่มตะโกนเรียก    ต้นไม้     ต้นไม้   
เสียงของคนสะท้อนก้องไปทั้งถ้ำ ทำเอาคนตกใจในตอนแรกที่ได้ยิน  
แต่ก็เริ่มรู้สึกคุ้นเคยในครั้งต่อๆมา  
เมื่อความกลัวหายไปคนก็เริ่มรู้สึกสนุกกับเสียงที่ได้ยิน  
เค้าเริ่มตะโกนดังขึ้น  ถี่ขึ้น  หลายหลายมากขึ้น จนแท่งน้ำแข็งบนผนังร่วงหลุดลงมา
เพราะพลังเสียงที่กระแทกอย่างร้อนแรง แต่เสียงน้ำแข็งหักไม่ได้ทำให้คนหยุด
แต่กลับเพิ่มความสนุกให้คนขึ้นไปอีก คนฉวยเอาดุ้นฟืนมาฟาดผนังให้น้ำแข็งร่วงลงมามากขึ้น
ปากก็ยังคนแหกตะโกนไม่หยุด   ไอ้คน  บ้า    นกที่พึ่งจะบินผ่านถ้ำของคนมาออกความเห็นให้ต้นไม้ฟัง
ต้นไม้บอกแก่เจ้านกว่า 
 คนมีหู  คนได้ยินเสียงเพราะหู  คนก็เลยลืมใช้อย่างอื่นนอกจากหูในการรับฟัง
แล้วซักวันคนก็จะเริ่มฟังเสียงที่ตัวเองประดิษฐ์มากขึ้น  
เลิกฟังเสียงของนก  เสียงของลม เสียงเกลียวคลื่น  เสียงสายฝน
แล้วก็จะหลงลืมเสียงของเราในที่สุด   
ไอ้คนบ้า  นกร้องขึ้นอีกครั้ง