ค่ำคืนนี้สายฝนกระหน่ำพรำฝนตก น้ำใสใสรินรดหกตกจากฟ้า ฉันนั่งอยู่ ณ มุมหนึ่งของกาลเวลา แล้วน้ำตาก็รินไหลจากใจเหงา ฉันหยิบไดอารี่เปิดบันทึกหน้าเดิมเดิม ความทรงจำก้เริ่มหววนคืนวันเก่าเก่า หากทว่าภาพความจริงในวันนี้ไม่มีเรา ฉันและเขาก็เพียงเงาของเส้นขนานคั่นเวลา จดบันทึกลงไปว่าเราคงไม่พบเจอ จดบันทึกให้ลืมเธอด้วยปลายปากกา จดบันทึกบอกตัวเองให้ร่ำลา จดบันทึกบอกตัวเองว่า.... อย่าเลยที่จะคิดถึงเธอแค่พอต่อลมหายใจให้หายทรมาน