ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่เห็นท้องฟ้า ฉันจะขอหลับตาอยู่กับความเงียบเหงา มีชีวิตจริงอยู่เพียงความฝันสีเทา หายใจรดความว่างเปล่าในแต่ละวัน สูบฉีดความคิด เพียงรอยน้ำตา ยืนขึ้นแล้วล้า..ต้องล้มลงอย่างไร้ค่าเพื่อจะฝัน วันพรุ่งนี้จะมีไหม ก็คงไม่มีความสำคัญ เมื่อโลกจะหมุนไปสักกี่วัน..น้ำตาก็เป็นสิ่งสุดท้ายของฉันเมื่อคิดถึงเธอ
4 พฤศจิกายน 2545 23:33 น. - comment id 93651
เศร้าจะตายอยู่แล้วแต่ไม่ตายซักที
5 พฤศจิกายน 2545 06:36 น. - comment id 93667
หวานเศร้าแฮะ เศร้าด้วยคนจิ ฮือๆๆๆ แง๊ๆๆๆ
5 พฤศจิกายน 2545 16:44 น. - comment id 93736
ลมพัดเบาๆก็เหงาไปตามทั้งสองคน อิ อิ
5 พฤศจิกายน 2545 17:49 น. - comment id 93748
คิดถึง จังพี่ๆ กลอนเพราะมาก ค่ะ :( นู๋ร้องไห้ติดกันมาสองวันแล้วนะเนี่ย ฮือๆ
5 พฤศจิกายน 2545 18:47 น. - comment id 93761
เหงา เศร้ายังคงเป็นเอกลักษณ์เสมอเลยนะคะ
5 พฤศจิกายน 2545 19:00 น. - comment id 93764
เศร้าที่สุดในโลก พรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะ พี่หวาน พี่นัน
5 พฤศจิกายน 2545 19:01 น. - comment id 93765
น้องเก็ตจ๋า ทำใจเย้นๆน้า ค่อยๆคิด
5 พฤศจิกายน 2545 20:51 น. - comment id 93780
เศร้า.....จนจะอ๊วก
6 พฤศจิกายน 2545 00:09 น. - comment id 93819
ฮือๆ ประโยคสุดท้ายนี่โดนเลยอ่ะ เค้าเรียกสำลักความเศร้าใช่มะแพรวาและน้องหวาน
6 พฤศจิกายน 2545 09:37 น. - comment id 93887
เศร้ามากค่ะ ............................
6 พฤศจิกายน 2545 09:59 น. - comment id 93900
ใช่จ้า monki เศร้าจนสำลักเลย
7 พฤศจิกายน 2545 15:51 น. - comment id 94180
ว้าว ไม่ได้อ่านงานของหวานกับแพรวาเสียนาน (มัวแต่ไปติดตามไดอารี่อยู่) ยังเพราะและซึ้งเหมือนเดิมนะคะ
9 พฤศจิกายน 2545 14:20 น. - comment id 94575
เศร้าจัง... -_- อะไรจะเศร้าได้ขนาดนี้ อ่านแล้วทำให้รู้สึกถึงความเข้มแข็งในความอ่อนไหว...
28 กุมภาพันธ์ 2546 12:59 น. - comment id 111148
ฮือ ฮือ อย่าร้องไห้นะ