ไม่อยากจะรู้ว่าฟ้ากว้างแค่ไหน เพราะชีวิตและหัวใจมันกว้างกว่า เพียงรอยอาลัยและหนึ่งหยดน้ำตา ทำให้ฉันปลีกตัวไกลออกมา จากฟากของฟ้าที่มีเธอ ก้าวไปตามถนนที่ไม่มีคนรู้จัก ไม่อยากเจออีกแล้วความรักอันไหวเพ้อ อยู่กับด้านของชีวิต ที่ไม่มีใครมีสิทธิ์ได้พบเจอ อยากเจ็บจนจำ..อาจทำให้ลืมภาพเธอ น้ำตาล้นเอ่ออาจทำให้รักเธอน้อยลง
3 พฤศจิกายน 2545 15:09 น. - comment id 93291
พิมพ์ประทับใจกลอนนี้มากเลยค่ะ
3 พฤศจิกายน 2545 18:17 น. - comment id 93351
ผมว่าไม่น่าน้อยลงนะ อาจจะมากขึ้นก็ได้
3 พฤศจิกายน 2545 19:33 น. - comment id 93375
เห็นด้วยกะลมอ่ะ บางทีมันอาจจะลบด้วยอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้นเลยก็ได้นะ
3 พฤศจิกายน 2545 19:35 น. - comment id 93376
มาอ่านช้าไปไหมหนอ ช่วงนี้เราฟิตกันจังนะ ทั้งที่ตันจะแย้ กร๊ากๆๆ
3 พฤศจิกายน 2545 20:30 น. - comment id 93410
เป็นกลอนที่สื่อความรู้สึกจริงๆ นะ แบบใช้คำกันได้สุดยอด เปรียบเทียบได้เห็นภาพเลยอ่ะ อารมณ์มันสื่อจริงๆ ว่าเศร้ามาก
3 พฤศจิกายน 2545 22:30 น. - comment id 93455
จริงด้วยละ...คนเราน้อยใจอะไรมาก ๆ ก็เก็บไว้เป็นบทเรียน จากที่รักมาก ๆ บางทีเริ่มท้อแล้วละ วันนี้ขอรักเธอน้อยลงแล้วกัน อะไรประมาณนี้ ฮือฮือ ประทับใจในบทกลอน
7 พฤศจิกายน 2545 00:21 น. - comment id 94044
ตามมาอ่าน... ในคืนเหงา ๆ ที่ออนไลน์ไม่เจอใครเยย...T_T
11 พฤศจิกายน 2545 19:16 น. - comment id 95062
เศร้าจัง
27 มิถุนายน 2547 19:13 น. - comment id 145376
ประทับใจมากค่ะ