หน้านาข้าฯคอย

ปลายฝัน กัญญาราม

    พอฝนมาฟ้ามัวระรัวน้ำ
ธารไหลล้ำล้นนองเต็มคลองใส
ทำพื้นดินถิ่นอบอ้าวบรรเทาไป
เหล่าแมกไม้ให้ชื่นใกล้ผืนชล
    ฤดูฝนล้นปรี่มีอีกครั้ง
เหมือนบอกสั่งหน้านามาอีกหน
ผู้เฒ่าแก่มาแลรอลูกหลานตน
เฝ้าพร่ำบ่นบอกลมผ่านทางบ้านคอย
    หนุ่มสาวมาลาจากพรากท้องทุ่ง
สู่เมืองกรุงมุ่งเอื้อมจันทร์ฝันเด็ดสอย
ทิ้งพ่อแก่แม่เฒ่าเฝ้าค้างดอย
โอบเด็กน้อยหนาวเหน็บฝนจนหนาวใจ
    ให้มือแห้งแปลงดำชำต้นกล้า
ให้เท้าหนาฝ่าตมจมดินไถ
แบกเฟียงฟางกลางลมแดดแผดดั่งไฟ
เผาผิวไหม้ให้ดำหม่นจำทนเอา
    เมื่อไรหนอขอหนุ่มสาวเจ้ากลับบ้าน
กลับมาลานหว่านข้าวกันมันหงอยเหงา
อย่าทิ้งขว้างทางเคยเดินเพลินมัวเมา
กลับคืนเหย้าหรือเยือนบ้างก็ยังดี				
comments powered by Disqus
  • ต่อง (ต้อง) ksg

    25 ตุลาคม 2545 00:11 น. - comment id 90964

    ความหมายและความไพเราะยังคงมีเหมือนกับบทอื่นๆที่ผมได้อ่านครับ....................
    
       **..บ้านนา  ครานี้  มีแต่เหงา
    
       คนแก่เฒ่า  คอยลูกรัก  กลับมาหา
    
      ปลูก ต้นกล้า    ฤดูใหม่      ไร้ลูกยา
    
       หว่าน น้ำตา  แทนเม็ดข้าว  ช่างร้าวราน
  • ลูกเป็ดขี้เหร่

    25 ตุลาคม 2545 20:49 น. - comment id 91148

    อัดแน่นด้วยความไพเราะค่ะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน