พอฝนมาฟ้ามัวระรัวน้ำ ธารไหลล้ำล้นนองเต็มคลองใส ทำพื้นดินถิ่นอบอ้าวบรรเทาไป เหล่าแมกไม้ให้ชื่นใกล้ผืนชล ฤดูฝนล้นปรี่มีอีกครั้ง เหมือนบอกสั่งหน้านามาอีกหน ผู้เฒ่าแก่มาแลรอลูกหลานตน เฝ้าพร่ำบ่นบอกลมผ่านทางบ้านคอย หนุ่มสาวมาลาจากพรากท้องทุ่ง สู่เมืองกรุงมุ่งเอื้อมจันทร์ฝันเด็ดสอย ทิ้งพ่อแก่แม่เฒ่าเฝ้าค้างดอย โอบเด็กน้อยหนาวเหน็บฝนจนหนาวใจ ให้มือแห้งแปลงดำชำต้นกล้า ให้เท้าหนาฝ่าตมจมดินไถ แบกเฟียงฟางกลางลมแดดแผดดั่งไฟ เผาผิวไหม้ให้ดำหม่นจำทนเอา เมื่อไรหนอขอหนุ่มสาวเจ้ากลับบ้าน กลับมาลานหว่านข้าวกันมันหงอยเหงา อย่าทิ้งขว้างทางเคยเดินเพลินมัวเมา กลับคืนเหย้าหรือเยือนบ้างก็ยังดี
25 ตุลาคม 2545 00:11 น. - comment id 90964
ความหมายและความไพเราะยังคงมีเหมือนกับบทอื่นๆที่ผมได้อ่านครับ.................... **..บ้านนา ครานี้ มีแต่เหงา คนแก่เฒ่า คอยลูกรัก กลับมาหา ปลูก ต้นกล้า ฤดูใหม่ ไร้ลูกยา หว่าน น้ำตา แทนเม็ดข้าว ช่างร้าวราน
25 ตุลาคม 2545 20:49 น. - comment id 91148
อัดแน่นด้วยความไพเราะค่ะ