หน้าส่วนตัว
นั่งเขียนกลอน อ่อนไหว ใต้แสงเดือน
อยากเพียงเอื้อน เอ่ยกล่าว เล่าคำหวาน
ค่ำคือนนี้ ราตรี มียาวนาน
เพราะตะวัน พึ่งพลันลับ ดับหายไป
แม้มืดมิด แต่ชวนคิด พิจโหยหา
หลงเสน่ห์ เล่ห์มนต์ตรา ความร้าวไหว
แม้เงียบเชียบ เปรียบคล้าย ไม่มีใคร
กลับรู้สึก อุ่นใจ แปลกพิกล
แว่นหนา 20 ต.ค. 2545 09:14 น. - ID 24771 
781
3
0
20 ตุลาคม 2545 14:07 น. - comment id 89753
ไปแต่งแบบเดิมดีกว่านะ
20 ตุลาคม 2545 16:14 น. - comment id 89769
อืม.. ไม่รุ่งไมรุ่ง จริงจริงด้วยซิ งุงิงุงิ รุ่งริ่งรุ่งริ่ง อิอิ ล้อเล่นนะ ก็เพราะดีนะ แต่ชอบกลอนแบบน้องแว่นหนามากกว่ามันดูตลกดีแล้วก็ดูใสใสมีความสุขที่ได้อ่านนะ เอิ้กเอิ้ก ขำขำ กลอนน้องแว่นหนาน่ะ วันนี้ มาแปลกแปลก
20 ตุลาคม 2545 16:43 น. - comment id 89776
นั่งอยู่ที่ไหนเอ่ย คิดบรรยากาศมะออก ถ้ายามค่ำคืนในกรุงเทพ เราไม่คิดถึงแสงจันทร์หรอก เราหลงแสงสีที่ส่องกระพริบตามตึกสูงและท้องถนน ประมาณว่า จิบไวน์บนห้องหรูริมกระจกบนตึกระฟ้า ดูดาวดินที่ระยับกับพื้น เปิดเพลง Jazz คลอเบาๆ SO COOL
20 ตุลาคม 2545 17:10 น. - comment id 89788
มาร่วมวงหลงมนต์ตราราตรีด้วยคน
21 ตุลาคม 2545 01:08 น. - comment id 89874
เพราะคะ อืมม แบบเดิมน่ะ เค้าเรียกวว่าเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวคะ แบบเดิมเยี่ยมมากๆเลย ถนัดแบบไหน ก็แบบนั่น ..!! พยายามสุดๆก็เคโอ แล้ววจ้า กลอนนี้เพราะม่ะรุ่งริ่งหรอกน๊า ..อุอุ ..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
